Cała mądrość pochodzi od Pana (Syr 1, 1)
Chrześcijanie to ludzie Jezusa Króla. Naszym zadaniem jest iść i głosić: „Bliskie już jest królestwo niebieskie” (Mt 10, 7). Każdy wierny na mocy chrztu i bierzmowania powołany jest do apostolstwa, czyli do świadczenia czynem i słowem o Chrystusie i szerzenie w świecie królestwa Bożego. Dzieło to będzie można jednak wypełnić dopiero wtedy, gdy w sercach samych apostołów Jezusa Króla będzie panował Boży ład.
Nikt z ludzi nie jest doskonały. Każdy doświadcza swoich słabości i ograniczeń. Choćby nawet przez jakiś czas udawało się nam ukryć je przed ludźmi, to jednak prędzej czy później dają o sobie znać. Szczególnie uwidaczniają się one w codziennym życiu małżeńskim i rodzinnym. Niektórzy godzą się z takim stanem rzeczy. Pismo Święte jednak wzywa nas wielokrotnie, byśmy dążyli do doskonałości. Pan Jezus naucza: „Bądźcie więc wy doskonali, jak doskonały jest Ojciec wasz niebieski” (Mt 5, 48). Chodzi zatem o doskonałość na miarę Boga, o doskonałość w miłości.
„Wszystkim kieruje wola Najwyższego Króla, i to pełnego sprawiedliwości i dobroci” (Mowy, s. 193). Są to słowa św. Leona Wielkiego, starożytnego papieża, który wzywa chrześcijan wszystkich czasów do polegania na Bożej Opatrzności. Przykładem ludzi, którzy zaufali Bogu, są Mędrcy ze Wschodu znani z Ewangelii według św. Mateusza. Opisane tam wydarzenie, zwane pokłonem Trzech Króli, Kościół czci od wieków podczas obchodów Objawienia Pańskiego. Papież Leon pozostawił po sobie osiem mów na Objawienie Pańskie. Kilka razy podkreślił w nich, że Magowie w Dzieciątku uczcili swymi darami Boga i Człowieka, który jest Królem. Warto zgłębić ten wątek, by lepiej poznać temat królewskiej godności Syna Bożego a zarazem podstawy teologiczne Jubileuszowego Aktu Przyjęcia Jezusa Chrystusa za Króla i Pana.
Od wielu lat rozmawiam z narzeczonymi podczas spotkań przygotowujących do sakramentu małżeństwa i nie spotkałem jeszcze takiej pary, która nie chciałaby mieć szczęśliwej rodziny. Wszyscy narzeczeni zdają sobie sprawę z tego, że w świetle nauki Kościoła małżeństwo skierowane jest na dobro małżonków oraz do zrodzenia i wychowania potomstwa (por. KKK 1601). Wszyscy mają też świadomość trudności, które pojawiają się na drodze powołania małżeńskiego, dlatego tak ważne jest, by każda para związana węzłem sakramentalnym zwróciła się z ufnością ku Jezusowi Chrystusowi.
Chyba każdy, kto wkracza na drogę życia we dwoje, marzy o wspólnym małżeńskim szczęściu. Dobra Nowina, którą głosi Kościół, wskazuje sposób osiągnięcia tego szczęścia. Kochające się osoby powinny uwierzyć w Jezusa Chrystusa, przylgnąć do Niego z całego serca, słuchać Jego nauki i naśladować Jego miłość. Wtedy ustanowiony przez Chrystusa sakrament małżeństwa stanie się dla nich znakiem łaski potrzebnej do sprostania wszelkim trudnościom pojawiającym się na drodze do spełnienia marzeń o szczęśliwym życiu doczesnym i wiecznym.
Sakrament Ołtarza zajmuje w życiu Kościoła kluczowe miejsce, ponieważ pod postaciami chleba i wina uobecnia Ciało i Krew Chrystusa. Pan Jezus przyobiecał, że ci, którzy będą spożywać Jego Ciało i pić Jego Krew, będą mieli w sobie życie i zostaną wskrzeszeni w dniu ostatecznym. Dlatego też polecił swoim Apostołom, aby na Jego pamiątkę powtarzali misterium Ostatniej Wieczerzy. Następcy Apostołów czynią to po dzień dzisiejszy, a cały Kościół z wielką czcią przyjmuje i adoruje Najświętszy Sakrament. Wśród kadzielnego dymu, ze śpiewem uwielbienia na ustach, upadamy wszyscy wraz, by oddać hołd białej Hostii zamkniętej w monstrancji. Monstrancję zaś ustawiamy na specjalnym podwyższeniu, nie bez przyczyny nazwanym tronem, by po królewsku uczcić Pana Jezusa.
Literatura chrześcijańska wielokrotnie podkreśla królewską godność Jezusa Chrystusa. Przykładem może być hymn Quem terra, pontus, aethera. Utwór ten wysławia niezwykłe macierzyństwo Maryi, jednak równocześnie opiewa Syna Bożego, który za Jej pośrednictwem przyszedł do ludzi.
Wśród sakramentów wtajemniczenia chrześcijańskiego obok chrztu i Eucharystii znajduje się sakrament bierzmowania. Kościół naucza, że przyjęcie tego sakramentu jest koniecznym dopełnieniem łaski chrztu, w związku z czym bierzmowanie posiada doniosłe znaczenie w życiu uczniów Chrystusa. Chcąc zgłębić teologię tego sakramentu, dajmy się poprowadzić nauce Katechizmu, w którym zostały omówione kolejno następujące zagadnienia: bierzmowanie w ekonomii zbawienia, bierzmowanie w tradycji chrześcijan wschodnich i zachodnich oraz towarzyszące mu znaki i obrzędy, celebrowanie, skutki, kto może je otrzymać i szafarz bierzmowania (KKK 1285-1314).
Podczas spotkania z Nikodemem Pan Jezus stwierdził: „Zaprawdę, zaprawdę, powiadam ci, jeśli się ktoś nie narodzi z wody i z Ducha, nie może wejść do królestwa Bożego” (J 3, 5). Narodziny z wody i z Ducha według nauki Kościoła dokonują się w sakramencie chrztu świętego, który jest fundamentem całego życia chrześcijańskiego, bramą życia w Duchu otwierającą przystęp do innych sakramentów (por. KKK 1213). Wejście do Królestwa Bożego dokonuje się w chrzcie przez wyzwolenie spod władzy grzechu, zjednoczenie z Chrystusem i włączenie w misję Kościoła, w którym urzeczywistnia się Boże Królestwo.
Uroczystość Wszystkich Świętych skłania do refleksji nad znaczeniem świętości w życiu ludzi wierzących. Temat ten wielokrotnie poruszał Leon Wielki († 461), wybitny papież i teolog, który sam został wliczony w poczet świętych. Jako Doktor Kościoła w pozostawionych przez siebie Mowach (przeł. K. Tomczak, Pisma Ojców Kościoła XXIV) pozostawił nam kilka cennych wskazówek do właściwego rozumienia i realizowania chrześcijańskiej świętości.