Bóg króluje nad narodami

 

Jubileuszowy Akt Przyjęcia Jezusa Chrystusa za Króla i Pana wynika z wiary Kościoła w królewską godność Syna Bożego. Jako równy Ojcu co do natury, Syn Boży posiada pełnię Boskiej władzy nad całym stworzeniem. Stwórca jest Władcą wszystkiego, co powołał do istnienia. Pismo Święte poucza nas o tym wielokrotnie. Przykładem tego są zawarte w Księdze Psalmów hymny na cześć Jahwe-Króla, zwane też przez egzegetów psalmami „intronizacyjnymi”.

Hymnami podkreślającymi królewską godność Boga są następujące utwory: Ps 47; 93; 96-99. Pierwszy z nich, Psalm 47, rozpoczyna się skierowanym do wszystkich narodów wezwaniem do oddania czci Bogu jako wielkiemu Królowi sprawującemu władzę nad całą ziemią: „Wszystkie narody, klaskajcie w dłonie, wykrzykujcie Bogu radosnym głosem, bo Pan najwyższy, straszliwy, jest wielkim Królem nad całą ziemią” (Ps 47, 2-3). Bóg ukazany jest jako Ten, który pozwala Izraelitom odnieść zwycięstwo nad innymi narodami i objąć w posiadanie swoje dziedzictwo. Następnie hymn znów podkreśla królewską godność Boga wstępującego przy dźwięku trąby i wśród radosnych okrzyków na swój tron. Najprawdopodobniej w świadomości autora tym tronem była umieszczona w świątyni Arka Przymierza. Nie przeszkadza to jednak stwierdzić, że właściwym miejscem, z którego rozciąga się królewska władza Boga, jest Jego tron w niebie. Psalmista znów wzywa ludzi do oddawania czci Bogu: „Śpiewajcie naszemu Bogu, śpiewajcie; śpiewajcie Królowi naszemu, śpiewajcie! Gdyż Bóg jest Królem całej ziemi, hymn zaśpiewajcie! Bóg króluje nad narodami, Bóg zasiada na swym świętym tronie” (Ps 47, 7-9). Autor opisał też połączenie się władców ościennych narodów z Ludem Bożym, co jest wyrazem władzy Boga Najwyższego nad możnymi świata. Wobec tego można stwierdzić, że jest Królem ziemi i narodów, który ingeruje w ich losy i historię.

Drugim z psalmów królewskich jest Psalm 93 wielbiący Boga jako Króla stworzenia odnoszącego zwycięstwo nad siłami zła. Utwór rozpoczyna podniosła aklamacja „Jahwe malak” – „Pan króluje!”. Bóg oblókł się w majestat, przywdział potęgę i się nią przepasał. Pan utwierdził świat, by nie uległ zachwianiu. Tron Boga od wieków trwa niewzruszony. Wobec potęgi Boga podnoszą się rzeki, rozległe wody i morska kipiel. Bóg zasiadający na wysokościach jest jednak od nich potężniejszy, a Jego świadectwa są wiarygodne. Egzegeci dostrzegają w tym hymnie echo starożytnego mitu o zwycięstwie odniesionym przez boga stwórcę w walce z siłami chaosu. W symbolice biblijnej wzburzone wody oznaczają poważne zagrożenie dla życia człowieka. Bóg jako Król jest potężniejszy od wszelkich sił zła i odnosi nad nimi zwycięstwo.

Trzeci z psalmów intronizacyjnych to Psalm 95. Zaczyna się on wezwaniem do wznoszenia radosnego śpiewu wdzięczności na cześć Pana jako Zbawiciela, wielkiego Boga i Króla ponad wszystkimi bogami. Egzegeci zauważają, że określenie Boga mianem wielkiego Króla jest nawiązaniem do tytułu nadawanego imperatorom na Bliskim Wschodzie. Zanim w pełni uformowała się wiara Izraelitów, uznawali oni Boga za najważniejszego ze wszystkich bogów. Dopiero z czasem objawione zostało im, że jest Jedynym. Do Niego jako Stwórcy należą głębiny ziemi, szczyty gór i morze. Człowiek, który również jest Jego stworzeniem, powinien zgiąć kolana i paść przed Nim na twarz. Tych zaś, którzy nie chcą okazywać Mu posłuszeństwa, czekają surowe konsekwencje: „Przeto przysiągłem w moim gniewie: Nie wejdą do miejsca mego odpoczynku” (Ps 95, 11).

Kolejny z psalmów królewskich, Psalm 96, wzywa ludzi do uwielbiania Boga nową pieśnią. Hymn ten zawiera wyraźny apel do podjęcia wśród wszystkich ludów misji głosicieli chwały i cudów Pana. Pogańscy bogowie są tylko ułudą, Pan zaś jest Stwórcą nieba. Przed Nim kroczą majestat i piękno, a w Jego przybytku jest jasność i potęga. „Mówcie wśród pogan: Pan jest królem. Umocnił świat, by się nie poruszył: ze słusznością wymierza ludom sprawiedliwość” (Ps 96, 10). Rodziny narodów powinny oddać Mu chwałę i złożyć Mu ofiary. Cały świat – niebo, ziemia, pola i lasy – powinny cieszyć się przed Jego obliczem. Psalm kończy się zapowiedzią przyjścia Pana na sąd, podczas którego zostanie wymierzona światu sprawiedliwość.

Następny z cyklu, Psalm 97, zaczyna się aklamacją: „Pan króluje!”. Psalmista wzywa ziemię oraz wyspy do radości płynącej z tego faktu. Hymn opisuje objawienie się majestatu Boga. Podstawą Jego tronu jest sprawiedliwość i prawo. Objawieniu się Boga towarzyszą obłok, ciemność, błyskawice i ogień pożerający Jego wrogów, a góry topnieją przed Jego obliczem. Nazwany został Władcą całej ziemi. Wobec Jego potęgi wstyd ogarnia wyznawców pogańskich bogów. Natomiast wszyscy sprawiedliwi, święci i ci, co zła nienawidzą, powinni się radować, ponieważ Pan ich miłuje.

Szósty z psalmów intronizacyjnych, Psalm 98, powtarza wezwanie do śpiewania Panu nowej pieśni. Tym razem hymn koncentruje się na wysławianiu odniesionego przez Boga zwycięstwa, które przyniosło Izraelitom zbawienie. Psalm zapowiada również przyjście Pana w celu sprawiedliwego osądzenia ziemi. Centralnym fragmentem jest wezwanie do radości: „Radośnie wykrzykuj na cześć Pana, cała ziemio, cieszcie się i weselcie, i grajcie! Śpiewajcie Panu przy wtórze cytry, przy wtórze cytry i przy dźwięku harfy, przy trąbach i dźwięku rogu: radujcie się wobec Pana, Króla!” (Ps 98, 4-6).

Ostatnim w cyklu, siódmym psalmem królewskim, jest Psalm 99. Zaczyna się on aklamacją: „Pan króluje!”. Bóg jest wielkim Panem zasiadającym na cherubach na Syjonie. Dostrzegamy tu aluzję do Arki Przymierza umieszczonej w świątyni jerozolimskiej. Wobec majestatu Boga Króla trzęsie się ziemia. Jest On ponad wszystkimi narodami, które ogrania drżenie. Psalmista wzywa je do uwielbienia wielkiego, świętego i napawającego grozą imienia Boga. On jest potężnym Królem, który kocha sprawiedliwość i to, co słuszne, dlatego też Bóg ustanawia w Izraelu prawo i sprawiedliwość. Przykładem ludzi wiernych Bożym zasadom są Mojżesz, Aaron i Samuel. Psalm kończy się wezwaniem do wysławiania Pan Boga.

Powyższe psalmy ukazują nam Boga jako Króla. Jego władza obejmuje cały świat. Bóg jako Stwórca króluje nad wszystkimi swoimi dziełami. Potrafi ujarzmić także te z nich, które buntują się przeciw Jego władzy. Bóg jest Królem, który odnosi zwycięstwo nad przeciwnikami i przynosi ludziom zbawienie. Miejscem, z którego sprawuje władzę, jest Jego tron. Początkowo utożsamiano go z umieszczoną w świątyni Arką Przymierza, jednak właściwie chodzi o niebo. Bóg jest Królem, który zaprowadza w swoim ludzie prawo i sprawiedliwość, a tych, którzy są Mu wierni, ochrania przed grzesznikami. Królowanie Boga nie ogranicza się do Izraela, gdyż swoją władzą obejmuje On wszystkie narody ziemi. Obce ludy jednak nie zdają sobie z tego sprawy, dlatego Psalmista wzywa: „Mówcie wśród pogan: Pan jest królem!” (Ps 96, 10). Wezwanie to jest nadal aktualne. Oby jak najwięcej było tych, którzy zechcą na nie odpowiedzieć.

Piotr Pikuła