Jezus Chrystus a Królestwo Boże

Królestwo Boże stanowi jeden z głównych tematów nauki Pana Jezusa. Czytając Nowy Testament, wielokrotnie spotykamy się bądź to z przypowieściami, bądź z bezpośrednimi wypowiedziami Pana Jezusa o Królestwie. Już pierwsze zdanie Pana zanotowane przez św. Marka Ewangelistę porusza tę kwestię: „Czas się wypełnił i bliskie jest Królestwo Boże. Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię” (Mk 1, 15). Królestwa dotyczy też nakaz misyjny, z którym Jezus zwrócił się do Apostołów: „Idźcie i głoście: Bliskie już jest królestwo niebieskie” (Mt 10, 7). Skoro, jak widać, temat ten jest bardzo ważny, warto poświęcić mu więcej refleksji. Pomóc w tym powinna lektura odpowiednich fragmentów Katechizmu Kościoła Katolickiego, który jest dla nas pewną normą nauczania wiary.

W pierwszej części Katechizmu, która jest komentarzem do wyznania wiary (Credo), znajduje się między innymi omówienie misteriów życia Pana Jezusa. To właśnie tam możemy zapoznać się z nauką Kościoła na temat Królestwa Bożego. W pierwszej kolejności dowiadujemy się, że Chrystus zapoczątkował Królestwo niebieskie na ziemi, żeby w ten sposób wypełnić wolę Ojca. Wolą Ojca natomiast jest wyniesienie ludzi do uczestnictwa w życiu Bożym. Dokonuje się to w gromadzącym się wokół Chrystusa Kościele, który jest na ziemi zalążkiem i zaczątkiem Królestwa Bożego (por. KKK 541). Chrystus zwołuje zgromadzenie rodziny Bożej poprzez swoje słowa i znaki oraz poprzez posłanie swoich uczniów. Królestwo Boże ukazuje się w tych słowach i znakach, a urzeczywistni się poprzez wydarzenia paschalne, czyli mękę, śmierć i zmartwychwstanie (por. KKK 542).

Katechizm podkreśla, że do Królestwa powołani są wszyscy ludzie ze wszystkich narodów. Pierwszym warunkiem wejścia do niego jest przyjęcie z wiarą nauki Pana Jezusa (por. KKK 543). Drugim jest aktywna miłość okazywana ubogim, z którymi Chrystus się utożsamia (por. KKK 544). To właśnie ubodzy i maluczcy posiądą Królestwo Boże, ponieważ przyjmują je z pokornym sercem (por. Mt 5, 3). Drugą grupą, do której swe przesłanie kieruje Jezus, są grzesznicy. Zapraszając ich do Królestwa Bożego, Pan wzywa grzeszników do nawrócenia i okazuje im bezgraniczne miłosierdzie (por. KKK 545).

Szczególną formą głoszenia Królestwa Bożego stosowaną przez Pana Jezusa są przypowieści. Katechizm komentuje tę kwestię w następujących słowach: „Jezus wzywa do wejścia do Królestwa, posługując się przypowieściami, które stanowią charakterystyczną cechę Jego nauczania. Przez nie zaprasza na ucztę Królestwa, ale wymaga także radykalnego wyboru: aby zyskać Królestwo, trzeba oddać wszystko; nie wystarczą słowa, potrzebne są czyny. Przypowieści są dla człowieka jakby zwierciadłami: Czy przyjmuje on słowo jak ziemia skalista czy jak ziemia żyzna? Co czyni z otrzymanymi talentami? Jezus i obecność Królestwa na tym świecie w tajemniczy sposób stanowią centrum przypowieści” (KKK 546). Aby zrozumieć tajemnice Królestwa, trzeba zostać uczniem Pana Jezusa, w przeciwnym wypadku pozostanie ona niezrozumiała.

Potwierdzeniem prawdziwości nauki Pana Jezusa o Królestwie Bożym są dokonywane przez Niego czyny, cuda i znaki. Wynika z nich, że Królestwo jest w Nim obecne i że to On jest zapowiedzianym przez proroków Mesjaszem (por. KKK 547). Znaki dokonywane przez Pana potwierdzają posłanie Go przez Ojca, a cuda utwierdzają ludzi w wierze i poświadczają, że Jezus jest Synem Bożym (por. KKK 548). Dokonywane przez Pana Jezusa uwalnianie ludzi od przeróżnych ziemskich cierpień potwierdza jego mesjańską godność, jednak zasadniczą misją Chrystusa jest wyzwolenie ludzi z niewoli grzechu, gdyż ona uniemożliwia ludziom doświadczanie synostwa Bożego (por. KKK 549). Walka z grzechem prowadzi Pana Jezusa do bezpośredniej konfrontacji z diabłem. Przejawia się to w odrzuceniu przez Pana szatańskich pokus oraz poprzez egzorcyzmy. Sam Jezus skomentował ten fakt w następujących słowach: „Jeśli Ja mocą Ducha Bożego wyrzucam złe duchy, to istotnie przyszło do was Królestwo Boże” (Mt 12, 28). Wobec tego Katechizm stwierdza: „Przyjście Królestwa Bożego jest porażką królestwa Szatana” (KKK 550). Dokonywane przez Pana Jezusa egzorcyzmy są preludium ostatecznego starcia z diabłem, którego Pan określa mianem „władcy tego świata” (J 12, 31). Tym starciem były wydarzenia paschalne, które zaowocowały wielkim zwycięstwem Pana Jezusa. „Królestwo Boże będzie ostatecznie utwierdzone przez krzyż Chrystusa” (KKK 550).

Kolejnym zagadnieniem, na które Katechizm zwraca uwagę w omówieniu tematu Królestwa Bożego jest miejsce zajmowane w nim przez Apostołów. Katechizm podkreśla, że Pan Jezus przekazał im udział w swojej władzy i powołał do głoszenia Królestwa Bożego: „wysłał ich, aby głosili Królestwo Boże i uzdrawiali chorych” (Łk 9, 2). Apostołowie zostali „na zawsze złączeni z Królestwem Chrystusa, ponieważ przez nich kieruje On Kościołem” (KKK 551). Sam Chrystus obdarzył ich Królestwem, aby trwali z Nim w jedności i sprawowali władzę: „Przekazuję wam Królestwo, jak Mnie przekazał je mój Ojciec: abyście w Królestwie moim jedli i pili przy moim stole oraz żebyście zasiadali na tronach, sądząc dwanaście pokoleń Izraela” (Łk 22, 29-30). Katechizm dodaje, że pierwsze miejsce w gronie Apostołów zajmuje Szymon Piotr. Nadane mu przez Jezusa imię Piotr oznacza, że ma on być Skałą, na której zbudowany będzie Kościół, „a bramy piekielne go nie przemogą” (Mt 16, 18). Syn Boży, którego w Jezusie rozpoznał Piotr, przekazał mu klucze Królestwa niebieskiego oraz władzę związywania i rozwiązywania. Według Katechizmu „klucze” oznaczają władzę zarządzania Kościołem, zaś „wiązanie i rozwiązywanie” wskazuje na „władzę odpuszczania grzechów, ogłaszania orzeczeń doktrynalnych i podejmowania decyzji dyscyplinarnych w Kościele” (KKK 553). Znajduje się tam również przypomnienie, że władzę „wiązania i rozwiązywania” Pan Jezus przekazał całemu kolegium Dwunastu (por. Mt 18, 18), natomiast klucze Królestwa wyraźnie powierzył samemu Piotrowi.

Inną kwestią zaakcentowaną przez Katechizm jest Przemienienia Pańskie określone jako antycypacja Królestwa. Katechizm uznaje to wydarzenie za sakrament powtórnego odrodzenia ludzi, gdyż zapowiada ono nasze zmartwychwstanie i jest przedsmakiem Paruzji, powtórnego przyjścia Jezusa Króla w chwale (KKK 556).

Ostatnim z omówionych w Katechizmie misteriów życia Pana Jezusa, które objawia ludziom przyjście Królestwa Bożego, jest Jego mesjański wjazd do Jerozolimy. „Wjazd Jezusa do Jerozolimy ukazuje przyjście Królestwa, które Król-Mesjasz idzie wypełnić przez Paschę swojej Śmierci i swojego Zmartwychwstania” (KKK 560). Przekazane przez Ewangelistów opisy tego wydarzenia zawierają wiele odniesień do wypełniających się w osobie Jezusa proroctw mesjańskich Starego Testamentu, szczególnie z Księgi proroka Zachariasza: „Raduj się wielce, Córo Syjonu, wołaj radośnie, Córo Jeruzalem! Oto Król twój idzie do ciebie, sprawiedliwy i zwycięski. Pokorny – jedzie na osiołku, na oślątku, źrebięciu oślicy” (Za 9, 9). Witające Jezusa tłumy krzyczą „Hosanna!”, co znaczy „daj zbawienie!”. Według Katechizmu Jezus jako „Król chwały” z pokorą wchodzi do swojego Miasta, Córy Syjonu, będącej figurą Kościoła, a poddanymi Jego Królestwa są pozdrawiające go dzieci i ubodzy. Ich wołanie: „Błogosławiony, który przybywa w imię Pańskie” (Ps 118, 26) Kościół wciąż powtarza w liturgii eucharystycznej (por. KKK 559).

Temat Królestwa Bożego Katechizm przedstawia jeszcze w rozdziale czwartym, który został poświęcony chrześcijańskiej modlitwie. To właśnie tam znajduje się wyjaśnienie poszczególnych wezwań Modlitwy Pańskiej, w tym również słów: „Przyjdź Królestwo Twoje”. Katechizm tłumaczy tutaj, czym tak właściwie jest Królestwo: „W Nowym Testamencie ten sam wyraz Basileia można tłumaczyć jako królewskość (rzeczownik abstrakcyjny), królestwo (rzeczownik konkretny) albo królowanie (rzeczownik wyrażający działanie). Królestwo Boże jest już obecne. Przybliżyło się w Słowie Wcielonym, jest głoszone w całej Ewangelii, przyszło w Śmierci i Zmartwychwstaniu Chrystusa. Od Ostatniej Wieczerzy Królestwo Boże przychodzi w Eucharystii: jest pośród nas. Królestwo przyjdzie w chwale, gdy Chrystus przekaże je swojemu Ojcu” (KKK 2816). Ponadto, za św. Cyprianem Katechizm przypomina, że Królestwo Boże może oznaczać samego Chrystusa w którym również chrześcijanie będą królować.

Na podstawie przywołanych powyżej fragmentów Katechizmu omawiających temat Królestwa Bożego widać wyraźnie jego doniosłe znaczenie zarówno w nauce Jezusa Chrystusa, jak i w życiu Kościoła. Obecnie naszym zadaniem jest kontynuowanie misji apostolskiej, którą Pan przekazał swym uczniom, czyli głoszenie i szerzenie w świecie Jego Królestwa. Właśnie na tym polega Dzieło Intronizacji, taki też cel ma Jubileuszowy Akt Przyjęcia Jezusa Chrystusa za Króla i Pana.

Piotr Pikuła