Piękno i sacrum
Pismo Święte nazywa Boga Twórcą piękności. Ludzie, których Bóg uczynił na swój obraz i podobieństwo, zostali wyposażeni w zdolności potrzebne do tworzenia. Objawienie biblijne mówi też o takich sytuacjach, kiedy to sam Bóg wzywa ludzi do tworzenia. Tak jest na przykład w przypadku arki Noego, tablic Dekalogu i węża miedzianego na pustyni. Na czoło wysuwa się tu jednak namiot spotkania z arką przymierza przechowywaną w jego najświętszej części oraz inne przedmioty związane z kultem, takie jak ołtarz, menora i szaty kapłańskie. Przedmioty te uznawano za święte, a osoby niepowołane nie miały prawa nawet ich dotykać. Ich piękno miało wskazywać na majestat Pana Boga, a odpowiednie ich używanie było wyrazem czci należnej Stwórcy. Czerpiąc ze źródła Objawienia również Kościół troszczy się o godne sprawowanie kultu, któremu służą odpowiednio do tego przygotowane miejsca i przedmioty. Ich piękno powinno wyrażać pełną czci postawę ludzi wobec Boga, a odnoszenie się z szacunkiem do ich sakralnego charakteru powinno wyrażać miłość wiernych względem Stwórcy.