Cała mądrość pochodzi od Pana (Syr 1, 1)
Niekiedy słyszę zarzut, że niezależnie od tego, czy stosuje się prezerwatywy czy metodę objawowo-termiczną, dąży się do osiągnięcia tego samego celu, którym ma być brak poczęcia dziecka. Zatem dlaczego Kościół przeciwstawia metody naturalne antykoncepcji?
Dla znawców tematu odpowiedź może się wydawać banalnie prosta: bo przecież antykoncepcja nigdy nie jest naturalna! Sprzeciwia się ludzkiej naturze zarówno w jej wymiarze fizjologicznym, psychicznym jak i duchowym.
Dnia 24 stycznia 1874 roku w Pratulinie nad Bugiem carskie wojsko otworzyło ogień do liczącego około 500 osób zgromadzenia grekokatolików, którzy nie chcieli przyjąć prawosławia. Rany odniosło około 180 osób. Trzynastu obrońców zginęło lub w niedługim czasie zmarło od ran postrzałowych. Masakra nie załamała prześladowanych unitów, ale utwierdziła ich w pragnieniu wytrwania do końca w jedności z Kościołem katolickim. Ich tragedia odbiła się głośnym echem w całej Europie, czego śladem są liczne źródła historyczne. Upłynęło już ponad 140 lat od tamtych bolesnych wydarzeń. Czego dziś mogą nas nauczyć prości chłopi z Podlasia? Dlaczego warto przyklęknąć na ziemi przesiąkniętej ich krwią?
W prasie polskiej w 1874 roku wielokrotnie podejmowany był temat carskich represji wymierzonych w podlaskich unitów. Lektura krótkich notatek prasowych, a czasem i dłużysz relacji, pokazuje wyraźnie, że sprawa męczeństwa ludności unickiej nie była obojętna Polakom zamieszkującym ziemie poszczególnych zaborów. Warto i dziś pochylić się choćby nad jednym z tekstów, gdyż może to pomóc nam przenieść się w tamte czasy i wyraźniej uświadomić sobie, co przeżywali Polacy pod zaborami.
W 1875 roku w Krakowie ukazała się drukiem broszura zatytułowana „Schyzma i jej apostołowie z okoliczności ostatnich prześladowań Unitów Dyecezyi Chełmskiej”. Jest to bardzo wartościowe źródło wiedzy o wydarzeniach w Pratulinie, gdyż autor opisał je z perspektywy zaledwie kilku miesięcy od zajścia. Poza tym warto zauważyć, że autor odznaczał się dobrym przygotowaniem merytorycznym, co podnosi wartość źródłową „Schyzmy”. Broszura ma charakter polemiki z antyunickim artykułem z moskiewskiego „Gońca Urzędowego”, który ukazał się w marcu 1874 roku na łamach „Gazety Warszawskiej”.
Autor ukrył swoją tożsamość pod inicjałami A. P. L., a broszurę opublikował „na korzyść księży Unitów wygnanych”. Opracowanie wydrukowane zostało w Krakowie w drukarni W. Korneckiego nakładem A. Królikowskiego.
Ikona Męczenników z Pratulina w cerkwi unickiej w Kostomłotach, fot. P. Pikuła.
Bardzo ważnym źródłem informacji o unitach z Pratulina jest książka pod tytułem „Martyrologium czyli Męczeństwo Unii na Podlasiu. Z wiarygodnych i autentycznych źródeł zebrał i napisał P. J. K. Podlasiak”. Jej autor był bezpośrednim świadkiem tragedii unitów z powiatu konstantynowskiego. Pełniąc funkcję dziekana w Janowie, mógł obserwować działania Rosjan wymierzone przeciw unitom. Wiele informacji docierało do niego za pośrednictwem darzonych zaufaniem osób. Podkreśla to niejednokrotnie w swojej książce. Miał też kontakt ze świadkami wydarzeń w Pratulinie, a wszystkie relacje pieczołowicie notował i archiwizował. W związku z tym jego dzieło stanowi istotne źródło wiedzy o prześladowaniach, którym poddani zostali pratulińscy unici.
Źródło: Wikipedia
W tym roku obchodzimy kolejną rocznicę krwawych zajść w Drelowie i Pratulinie, kiedy to władze zaborcze w ramach rusyfikacji próbowały narzucić podlaskim Unitom prawosławie. Upamiętniając bohaterstwo obrońców jedności z Kościołem katolickim, pochylmy się nad fragmentem jednego z ówczesnych opracowań historycznych.
Źródło: Wikipedia
Czy jest ktoś, kto nie słyszał o Salomonie? Ten wybitny władca izraelski od trzech tysięcy lat słynie przede wszystkim z wyjątkowej mądrości. Była ona darem, o który prosił Boga na samym początku swego panowania. Dzięki mądrości umocnił królestwo odziedziczone po walecznym ojcu, królu Dawidzie. I choć tradycja mówi o Salomonie jako wybitnym monarsze, poecie i filozofie, to przekazana w Biblii opowieść nie we wszystkim pochwala władcę, którego kres życia może być przestrogą dla każdego mężczyzny.
Pierwszym stopniem pychy według Opata z Clairvaux jest ciekawość wyrażająca się w braku skupienia na życiu wewnętrznym i prowadząca do zainteresowania grzechami innych. Kolejny stopień pychy wiąże się z pierwszym, a Doktor Miodopłynny nazywa go lekkomyślnością.
Rozważania nad tym problemem zaczyna od słów: Zakonnik zaniedbujący siebie i zwracający uwagę na innych, gdy widzi wyższych od siebie, patrzy na nich z dołu, gdy widzi niższych, patrzy z góry (XI.39). Oczywiście wskazania św. Bernarda, pierwotnie adresowane do mnichów, możemy odnieść także do życia osób świeckich. Również świeccy są narażeni na zaniedbywanie swojego życia duchowego i zbytnie zwracanie uwagi na innych.
Źródło: Wikipedia
W debacie bioetycznej na temat ochrony życia ludzkiego od poczęcia doniosłym punktem jest definicja osoby. Zagadnienie to poruszyła Joanna Różyńska w książce „Od zygoty do osoby”. Bioetyk przyjęła, że osoba to istota posiadająca rozwiniętą zdolność do racjonalnego myślenia i samoświadomości. Niezależnie od przynależności gatunkowej o statusie osobowym decydują według niej posiadane moralnie istotne własności psychiczne[1]. Nie precyzuje przy tym ani charakteru ani katalogu tych własności, lecz odwołuje się do ujęcia pochodzącego od Johna Locke’a, dla którego osoba to istota myśląca i inteligentna, obdarzona rozumem i zdolnością refleksji, samoświadoma. Osoba powinna mieć te cechy rozwinięte, choć nie musi aktualnie ich realizować. Autorce chodzi tu dokładnie o rozwinięte struktury neurofizjologiczne, zdolne do podtrzymywania procesów intelektualnych.
W Księdze Syracydesa znajduje się następujące zdanie: Aż do śmierci stawaj do zapasów o prawdę, a Pan Bóg będzie walczył za ciebie (Syr 4, 28). Czy zatem według Mędrca prawda ma tak wielkie znaczenie, że nie wolno ustąpić wobec kłamcy? Warto pochylić się nad tymi słowami, by trochę lepiej zrozumieć charakter walki, do której wzywa nas Duch Święty przez natchnionego Pisarza. » Read more