Cała mądrość pochodzi od Pana (Syr 1, 1)
W Okresie Wielkanocnym zatrzymujemy się przy pustym grobie zmartwychwstałego Jezusa Chrystusa, gdyż to właśnie tutaj znajdują się fundamenty naszej wiary. Św. Paweł napisał, że jeżeli Chrystus nie zmartwychwstał, daremne jest nasze nauczanie, próżna jest także wasza wiara (1 Kor 15, 14). Można więc śmiało stwierdzić, że zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa jest tym jedynym faktem, na którym opiera się chrześcijaństwo.
Każdy chrześcijanin powołany jest do świadczenia życiem i słowem o Chrystusie. Zadanie to będzie można wykonać skutecznie jedynie wówczas, gdy każdy z nas nawiąże z Nim osobistą więź i będzie trwał w przyjaźni z Panem.
Titulus damnationis. Zdjęcie z książki: Górny G., Rosikoń J., Świadkowie tajemnicy. Śledztwo w sprawie relikwii Chrystusowych, Rosikon Press, Warszawa 2012.
W Bazylice Santa Croce in Gerusalemme w Rzymie przechowywana jest niezwykła pamiątka Męki Pańskiej – Titulus Damnationis – tablica z tytułem winy Jezusa z Nazaretu. Według św. Ambrożego z Mediolanu i św. Jana Chryzostoma to właśnie dzięki tej tablicy matka cesarza Konstantyna, św. Helena, zidentyfikowała krzyż odkryty na Golgocie w latach 326–328. Odnaleziona przez św. Helenę tabliczka została podzielona na dwie części. Jedna została w Jerozolimie, druga trafiła do Rzymu. Jerozolimska część zaginęła bezpowrotnie w wyniku najazdu perskiego. Na szczęście fragment rzymski zachował się do naszych czasów. Przeprowadzone współcześnie badania naukowe, w tym dendrologiczne i paleograficzne, wykazały, że Titulus pochodzi z I w. n.e. W ten sposób Titulus stał się autentycznym świadkiem najważniejszych wydarzeń historii zbawienia.
Okres Bożego Narodzenia jest wielką szansą doświadczenia miłości Boga do każdego człowieka. Ewangelia to Dobra Nowina dla każdego z nas. Jeden z czterech Ewangelistów, św. Jan, zanotował następujące zdanie: „Tak bowiem Bóg umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne” (J 3, 16). Słowa te uświadamiają nam, że Bogu zależy na naszym życiu. On nie chce naszej zguby, nie chce dla nas śmierci. Bóg pragnie naszego zbawienia i właśnie dlatego Syn Boży przyszedł na ziemię w ludzkim ciele. Dlatego też z tak wielką radością jako chrześcijanie przeżywamy Boże Narodzenie.
W Nowym Testamencie aż 62 razy pojawia się grecki rzeczownik thronos, który oznacza wysokie, ozdobne krzesło z oparciem, na którym zasiadał władca. Tron stał się symbolem władzy, a wielokrotne wzmianki w Piśmie Świętym o tronie Boga i Chrystusa mają na celu podkreślenie królewskiej godności Osób Boskich. W związku z tym w sztuce chrześcijańskiej już od IV wieku zaczęto przedstawiać Pana Jezusa jako zasiadającego na ozdobionym drogimi kamieniami tronie. Jednak na szczególną uwagę zasługuje określenie mianem Tronu Boga Maryi, Matki Pana Jezusa. W VI wieku nazwał ją w ten sposób św. biskup German w pozdrowieniu: Ave, sanctus Dei thronus!
Około dziesięć lat po śmierci Pana Jezusa św. Piotr Apostoł znalazł się w jerozolimskim więzieniu, gdzie oczekiwał na wykonie wyroku śmierci. Epizod ten jest jednym z wielu bardzo trudnych momentów historii rozwijającego się chrześcijaństwa. Jednak oprócz wymiaru historycznego możemy odkryć w nim również głęboki sens duchowy i wypływające z niego uniwersalne przesłanie ważne także dla wiernych naszych czasów.
Uroczystość Podwyższenia Krzyża Świętego skłania do refleksji nad znaczeniem tego najbardziej rozpoznawalnego symbolu uczniów Chrystusa. W naszych rozważaniach pozwólmy się poprowadzić jednemu z chrześcijańskich poetów epoki patrystycznej, Wenancjuszowi Fortunatowi, autorowi jednego z najbardziej inspirujących hymnów o Krzyżu Świętym pod tytułem „Pange lingua gloriosi proelium certaminis”.
Szymon syn Jony, rybak znad Jeziora Galilejskiego, nazwany przez Pana Jezusa Piotrem, Opoką, odegrał w początkach Kościoła decydującą rolę jako przywódca pierwotnej wspólnoty chrześcijańskiej. Głosząc ewangelię, dotarł aż do Rzymu, stolicy Imperium Romanum, gdzie został ukrzyżowany za wiarę. Kilka wieków później imperium upadło, a Rzym stał się stolicą następców św. Piotra. Stamtąd rozciąga się władza papieży obejmująca obecnie ponad miliard katolików na całym świecie.
O charakterze władzy biskupa Rzymu pisał św. Leon Wielki (zm. 461 r.), jeden z najwybitniejszych papieży w dziejach Kościoła. W kontekście proklamowanego w Polsce 19 listopada 2016 roku Jubileuszowego Aktu Przyjęcia Jezusa Chrystusa za Króla i Pana warto zwrócić uwagę na podkreślane przez św. Leona Wielkiego źródło władzy św. Piotra i jego następców w królewskiej władzy Chrystusa.
„Powinno się być dobrym jak chleb; powinno się być jak chleb, który dla wszystkich leży na stole, z którego każdy może kęs dla siebie ukroić i nakarmić się, jeśli jest głodny”. Jestem przekonany, że bez trudu jesteśmy w stanie wskazać autora tych słów. Jest nim Adam Chmielowski, św. Brat Albert, którego setną rocznicę śmierci obchodziliśmy w grudniu 2016 roku. Przypadające na 17 czerwca wspomnienie liturgiczne krakowskiego świętego jest dobrą okazją do przypomnienia kilku faktów z jego życia, zwłaszcza że obecnie obchodzimy Rok Brata Alberta.
Chyba każdy chrześcijanin w pewnym momencie swojego życia zaczyna zdawać sobie sprawę, że znajduje się na polu bitwy, gdzie toczy się zaciekły bój o ludzkie serca. I chociaż przychodzi nam zmagać się z ludźmi, to wciąż musimy pamiętać o słowach św. Pawła, który nauczał, że tak naprawdę nie toczymy walki przeciw krwi i ciału, ale przeciw Zwierzchnościom, przeciw Władzom, przeciw rządcom świata tych ciemności, przeciw pierwiastkom duchowym zła (Ef 6, 12). W konfrontacji z Lucyferem nasze ludzkie siły są zbyt wątłe, ale aniołowie, których siła i potęga jest większa (2 P 2, 11), są naszymi potężnymi sojusznikami.
Istnienie aniołów jest prawdą wiary, którą jednogłośnie przekazuje Pismo Święte i Tradycja Kościoła. Aniołowie to czysto duchowe stworzenia posiadające rozum i wolę. Są istotami osobowymi i nieśmiertelnymi, doskonalszymi od pozostałych stworzeń Boga (KKK 330). Nie wdając się w rozważania teoretyczne, nadmienić należy, iż w Katechizmie da się zauważyć dwie funkcje aniołów, którzy kontemplują oblicze Boga i opiekują się ludźmi.