Cała mądrość pochodzi od Pana (Syr 1, 1)
Uroczystość Wszystkich Świętych skłania do refleksji nad znaczeniem świętości w życiu ludzi wierzących. Temat ten wielokrotnie poruszał Leon Wielki († 461), wybitny papież i teolog, który sam został wliczony w poczet świętych. Jako Doktor Kościoła w pozostawionych przez siebie Mowach (przeł. K. Tomczak, Pisma Ojców Kościoła XXIV) pozostawił nam kilka cennych wskazówek do właściwego rozumienia i realizowania chrześcijańskiej świętości.
Wielka cisza spowiła ziemię; wielka na niej cisza i pustka. Cisza wielka, bo Król zasnął, ziemia się przelękła i zamilkła, bo Bóg zasnął w ludzkim ciele, a wzbudził tych, którzy spali od wieków… Są to słowa starożytnej homilii na Wielką i Świętą Sobotę. Jej kolejne zdania brzmią w sposób następujący: Idzie, by odnaleźć pierwszego człowieka, jak zgubioną owieczkę. Pragnie nawiedzić tych, którzy siedzą zupełnie pogrążeni w cieniu śmierci; by wyzwolić z bólów niewolnika Adama, a wraz z nim niewolnicę Ewę, idzie On, który jest ich Bogiem i Synem Ewy… „Oto Ja, twój Bóg, który dla ciebie stałem się twoim synem… Zbudź się, który śpisz! Nie po to bowiem cię stworzyłem, byś pozostawał spętany w Otchłani. Powstań z martwych, albowiem jestem życiem umarłych” (KKK 635).
O św. Bartłomieju Apostole wiemy stosunkowo mało. Nowy Testament wymienia jego imię zaledwie cztery razy, zawsze pośród imion innych apostołów (Mt 10, 3; Mk 3, 18; Łk 6, 14; Dz 1, 13). Warto dodać, że tradycja utożsamia z Bartłomiejem wspomnianego przez św. Jana Ewangelistę Natanaela z Kany Galilejskiej (J 1, 45–51; 21, 2). Tu na szczególną uwagę zasługuje jego wyznanie wiary w mesjańskie posłannictwo Jezusa: „Rabbi, Ty jesteś Synem Bożym, Ty jesteś Królem Izraela!” (J 1, 49). Skąpe wiadomości o życiu św. Bartłomieja uzupełnia chrześcijańska literatura pozabiblijna. W zachowanych do naszych czasów apokryfach Apostoł jawi się jako pełen Bożej mocy pogromca złych duchów. Ale to nie wszystko. Co jeszcze o św. Bartłomieju mówią apokryfy?
Wszyscy zapewne wiedzą, że o. Maksymilian Maria Kolbe oddał życie za współwięźnia w niemieckim obozie koncentracyjnym Auschwitz. Ta heroiczna decyzja poprzedzona była latami jego ofiarnej służby Bogu, Kościołowi i Ojczyźnie. Jednym z bardzo ważnych zadań, które z poświęceniem realizował, była walka z przeciwnikami Kościoła na froncie kształtowania obyczajów.
Podczas lektury Pism o. Kolbego (Wydawnictwo Ojców Franciszkanów, Niepokalanów, cz. I – 2007 r., cz. II – 2008 r.) zwróciło moją uwagę powtórzone kilka razy – naliczyłem później 9 takich miejsc – sformułowanie: „My religii katolickiej nie zwyciężymy rozumowaniem, tylko psuciem obyczajów”. Oczywiście nie są to słowa o. Maksymiliana, tylko wrogów Kościoła, z którymi otwartą walkę podjął ten niezłomny Rycerz Niepokalanej.
Nie będziecie pili wina na wieki ani wy, ani wasi synowie (Jr 35, 6). Dla wielu katolików, jeśli nie dla większości, to zdanie z Księgi Jeremiasza będzie wielkim zaskoczeniem.
Przyzwyczajeni do znanego z Ewangelii opisu wesela w Kanie Galilejskiej zapominamy czasem, że w Piśmie Świętym znajdują się też fragmenty, które pochwalają nie tylko umiarkowanie, lecz także całkowite wyrzeczenie się napojów alkoholowych. Warto zwrócić na nie uwagę, zwłaszcza że zgodnie z wieloletnią tradycją sierpień w Kalendarium Apostolstwa Trzeźwości w Polsce widnieje jako miesiąc abstynencji.
Każdy człowiek, mniej lub bardziej świadomie, bierze udział w duchowej walce, której stawką jest życie wieczne. Pismo Święte i Tradycja Kościoła porusza ten temat wielokrotnie. Pisał o tym także jeden z najwybitniejszych papieży w dziejach, św. Leon Wielki (ok. 400-461). Jego „Mowy” zwierają wiele praktycznych wskazówek, którymi każdy żołnierz Jezusa Chrystusa powinien się kierować w trudach i przeciwnościach ponoszonych na rzecz Królestwa Bożego.
Praca zajmuje w życiu człowieka bardzo ważne miejsce. Zazwyczaj poświęcamy jej większość danego nam czasu. Nie powinno więc nikogo dziwić, że również Pismo Święte podejmuje ten temat. Możemy przeczytać o niej już w początkowych rozdziałach Księgi Rodzaju, gdzie sam Stwórca ukazany został jako osoba pracująca, potrzebująca wypoczynku po całotygodniowym trudzie. Również człowiek, stworzony na Boży obraz i podobieństwo, powołany został do pracy. Znaczenie tego powołania w bardzo wzniosły sposób określił jeden z biblijnych mędrców – Syracydes, gdy ludzi wykonujących pracę fizyczną uznał za podtrzymujących odwieczne stworzenie (por. Syr 38, 34). Trudno o piękniej sformułowaną pochwałę pracy. Warto o niej pamiętać, zwłaszcza gdy jej sens przesłaniają krople potu spływające z czoła.
W mauzoleum Galli Placydii w Ravennie znajduje się mozaika z V w. przedstawiająca Pana Jezusa Dobrego Pasterza. Jego postać została ukazana w pozycji siedzącej na kamieniu pośród skał porośniętych bujną roślinnością. Wokół Pasterza znajduje się sześć białych owiec. Jedną z nich Pasterz dotyka wyciągniętą prawą dłonią, w lewej zaś trzyma laskę pasterską w kształcie krzyża. Odziany jest w królewską tunikę koloru złotego według wzoru z epoki bizantyjskiej, a Jego głowę zdobi złota aureola. Oczy Pasterza zwrócone są w dal, jakby sprawdzał, czy Jego owcom nie grozi jakieś niebezpieczeństwo.
W Okresie Wielkanocnym zatrzymujemy się przy pustym grobie zmartwychwstałego Jezusa Chrystusa, gdyż to właśnie tutaj znajdują się fundamenty naszej wiary. Św. Paweł napisał, że jeżeli Chrystus nie zmartwychwstał, daremne jest nasze nauczanie, próżna jest także wasza wiara (1 Kor 15, 14). Można więc śmiało stwierdzić, że zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa jest tym jedynym faktem, na którym opiera się chrześcijaństwo.
Każdy chrześcijanin powołany jest do świadczenia życiem i słowem o Chrystusie. Zadanie to będzie można wykonać skutecznie jedynie wówczas, gdy każdy z nas nawiąże z Nim osobistą więź i będzie trwał w przyjaźni z Panem.