Cała mądrość pochodzi od Pana (Syr 1, 1)
Jubileuszowy Akt Przyjęcia Jezusa Chrystusa za Króla i Pana wynika z wiary Kościoła w królewską godność Syna Bożego. Jako równy Ojcu co do natury, Syn Boży posiada pełnię Boskiej władzy nad całym stworzeniem. Stwórca jest Władcą wszystkiego, co powołał do istnienia. Pismo Święte poucza nas o tym wielokrotnie. Przykładem tego są zawarte w Księdze Psalmów hymny na cześć Jahwe-Króla, zwane też przez egzegetów psalmami „intronizacyjnymi”.
„Nie potrzebują lekarza zdrowi, lecz ci, którzy się źle mają. Nie przyszedłem powołać sprawiedliwych, ale grzeszników” (Mk 2, 17). Słowa te Pan Jezus skierował do faryzeuszów oburzonych na Niego za to, że je i pije z celnikami i grzesznikami. Powiedział to, ponieważ Jego zbawcza misja polegała na wzywaniu do nawrócenia: „Czas się wypełnił i bliskie jest królestwo Boże. Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię!” (Mk 1, 15). Pan Jezus nie tylko zachęcał ludzi do poprawy życia, ale także odpuszczał popełnione przez nich grzechy. Po zmartwychwstaniu władzę tę przekazał swoim Apostołom, a ich następcy do dziś kontynuują to wspaniałe dzieło, zachęcając ludzi, by poprzez sakrament nawrócenia pojednali się z Bogiem.
» Read more
Chrześcijanie to ludzie Jezusa Króla. Naszym zadaniem jest iść i głosić: „Bliskie już jest królestwo niebieskie” (Mt 10, 7). Każdy wierny na mocy chrztu i bierzmowania powołany jest do apostolstwa, czyli do świadczenia czynem i słowem o Chrystusie i szerzenie w świecie królestwa Bożego. Dzieło to będzie można jednak wypełnić dopiero wtedy, gdy w sercach samych apostołów Jezusa Króla będzie panował Boży ład.
Testament
Otwórz Testament na czystej karcie
Śniegu męczeńską krwią wypisany,
Gdzie w biel czerwienią ciepłą i gęstą
Sączy się prawda z dymiącej rany
W czaszce od kuli gładkiej jak kłamstwo
Wyplute z gęby carskich siepaczy,
Gdy dziura czoło na żywot wieczny
Sakramentalnym krzyżmem naznaczy.
Śmierć nie przekreśli twardego życia,
Bo jego wartość prawdą się mierzy.
Wiara zwycięży, chociaż ją w błoto
Wdeptuje buta carskich żołnierzy.
Świetliste duchy w najczystsze szaty
Odziane, Boga znak na ich czołach,
Zbrojne potęgą świętej ofiary
Znów pełnią wartę u wrót kościoła.
Prostym przykładem chłopskiego losu
Poświęconego krzyżem i pługiem
Podnoszą w górę serca pokoleń
Wiernych pomiędzy Odrą a Bugiem.
Piotr Pikuła, “Nawałnica”, Siedlce 2016.
Skuteczne działanie na rzecz wypełnienia zobowiązań wynikających z Jubileuszowego Aktu Przyjęcia Jezusa Chrystusa za Króla i Pana proklamowanego w Polsce w listopadzie 2016 r. domaga się zgłębiania nauki Kościoła odnoszącej się do życia społecznego. To ona zajmuje się głoszeniem zasad i wartości, które trzeba poznać, by szerzyć królowanie Jezusa Chrystusa w rodzinach, szkołach, mediach, urzędach, miejscach pracy i odpoczynku, w miastach i wioskach, i w całym Narodzie. Cennym dokumentem prezentującym stanowisko Magisterium w tym zakresie jest opublikowane w 2004 r. Kompendium Nauki Społecznej Kościoła (w Polsce: Jedność, Kielce 2005).
Nikt z ludzi nie jest doskonały. Każdy doświadcza swoich słabości i ograniczeń. Choćby nawet przez jakiś czas udawało się nam ukryć je przed ludźmi, to jednak prędzej czy później dają o sobie znać. Szczególnie uwidaczniają się one w codziennym życiu małżeńskim i rodzinnym. Niektórzy godzą się z takim stanem rzeczy. Pismo Święte jednak wzywa nas wielokrotnie, byśmy dążyli do doskonałości. Pan Jezus naucza: „Bądźcie więc wy doskonali, jak doskonały jest Ojciec wasz niebieski” (Mt 5, 48). Chodzi zatem o doskonałość na miarę Boga, o doskonałość w miłości.
„Wszystkim kieruje wola Najwyższego Króla, i to pełnego sprawiedliwości i dobroci” (Mowy, s. 193). Są to słowa św. Leona Wielkiego, starożytnego papieża, który wzywa chrześcijan wszystkich czasów do polegania na Bożej Opatrzności. Przykładem ludzi, którzy zaufali Bogu, są Mędrcy ze Wschodu znani z Ewangelii według św. Mateusza. Opisane tam wydarzenie, zwane pokłonem Trzech Króli, Kościół czci od wieków podczas obchodów Objawienia Pańskiego. Papież Leon pozostawił po sobie osiem mów na Objawienie Pańskie. Kilka razy podkreślił w nich, że Magowie w Dzieciątku uczcili swymi darami Boga i Człowieka, który jest Królem. Warto zgłębić ten wątek, by lepiej poznać temat królewskiej godności Syna Bożego a zarazem podstawy teologiczne Jubileuszowego Aktu Przyjęcia Jezusa Chrystusa za Króla i Pana.
Od wielu lat rozmawiam z narzeczonymi podczas spotkań przygotowujących do sakramentu małżeństwa i nie spotkałem jeszcze takiej pary, która nie chciałaby mieć szczęśliwej rodziny. Wszyscy narzeczeni zdają sobie sprawę z tego, że w świetle nauki Kościoła małżeństwo skierowane jest na dobro małżonków oraz do zrodzenia i wychowania potomstwa (por. KKK 1601). Wszyscy mają też świadomość trudności, które pojawiają się na drodze powołania małżeńskiego, dlatego tak ważne jest, by każda para związana węzłem sakramentalnym zwróciła się z ufnością ku Jezusowi Chrystusowi.
Chyba każdy, kto wkracza na drogę życia we dwoje, marzy o wspólnym małżeńskim szczęściu. Dobra Nowina, którą głosi Kościół, wskazuje sposób osiągnięcia tego szczęścia. Kochające się osoby powinny uwierzyć w Jezusa Chrystusa, przylgnąć do Niego z całego serca, słuchać Jego nauki i naśladować Jego miłość. Wtedy ustanowiony przez Chrystusa sakrament małżeństwa stanie się dla nich znakiem łaski potrzebnej do sprostania wszelkim trudnościom pojawiającym się na drodze do spełnienia marzeń o szczęśliwym życiu doczesnym i wiecznym.
Sakrament Ołtarza zajmuje w życiu Kościoła kluczowe miejsce, ponieważ pod postaciami chleba i wina uobecnia Ciało i Krew Chrystusa. Pan Jezus przyobiecał, że ci, którzy będą spożywać Jego Ciało i pić Jego Krew, będą mieli w sobie życie i zostaną wskrzeszeni w dniu ostatecznym. Dlatego też polecił swoim Apostołom, aby na Jego pamiątkę powtarzali misterium Ostatniej Wieczerzy. Następcy Apostołów czynią to po dzień dzisiejszy, a cały Kościół z wielką czcią przyjmuje i adoruje Najświętszy Sakrament. Wśród kadzielnego dymu, ze śpiewem uwielbienia na ustach, upadamy wszyscy wraz, by oddać hołd białej Hostii zamkniętej w monstrancji. Monstrancję zaś ustawiamy na specjalnym podwyższeniu, nie bez przyczyny nazwanym tronem, by po królewsku uczcić Pana Jezusa.