Cała mądrość pochodzi od Pana (Syr 1, 1)
Literatura chrześcijańska wielokrotnie podkreśla królewską godność Jezusa Chrystusa. Przykładem może być hymn Quem terra, pontus, aethera. Utwór ten wysławia niezwykłe macierzyństwo Maryi, jednak równocześnie opiewa Syna Bożego, który za Jej pośrednictwem przyszedł do ludzi.
Wśród sakramentów wtajemniczenia chrześcijańskiego obok chrztu i Eucharystii znajduje się sakrament bierzmowania. Kościół naucza, że przyjęcie tego sakramentu jest koniecznym dopełnieniem łaski chrztu, w związku z czym bierzmowanie posiada doniosłe znaczenie w życiu uczniów Chrystusa. Chcąc zgłębić teologię tego sakramentu, dajmy się poprowadzić nauce Katechizmu, w którym zostały omówione kolejno następujące zagadnienia: bierzmowanie w ekonomii zbawienia, bierzmowanie w tradycji chrześcijan wschodnich i zachodnich oraz towarzyszące mu znaki i obrzędy, celebrowanie, skutki, kto może je otrzymać i szafarz bierzmowania (KKK 1285-1314).
„Chrystus jako Król Królów”. Rosyjska ikona z Muromia (1690). Źródło: Wikipedia
Podczas opisanej przez św. Jana Ewangelistę rozmowy Pana Jezusa z Natanaelem, Apostoł złożył szczególne wyznanie: „Rabbi, Ty jesteś Synem Bożym, Ty jesteś Królem Izraela!” (J 1, 49). Słowa te mają doniosłe znaczenie teologiczne, a powtórzenie ich z wiarą potwierdzoną w czynach ma decydujące znaczenie dla naszego zbawienia.
W pierwszym rozdziale Ewangelii według św. Jana znajduje się opis powołania uczniów. Według czwartej Ewangelii najpierw byli powołani Jan i Andrzej, Szymon Piotr, Filip i Natanael, którego chrześcijańska tradycja utożsamia z Bartłomiejem. Filip, który pochodził z Betsaidy, miasta Andrzeja i Piotra, spotkał Natanaela i podzielił się z nim swoją wiarą w to, że Jezus z Nazaretu jest Mesjaszem zapowiedzianym przez Prawo Mojżesza i proroków. Natanael okazał wobec słów Filipa powątpiewanie, ale zgodził się z nim pójść i zobaczyć, o kim mowa. Gdy Pan Jezus ujrzał zbliżającego się Natanaela, powiedział o nim: „Patrz, to prawdziwy Izraelita, w którym nie ma podstępu”.
Podczas spotkania z Nikodemem Pan Jezus stwierdził: „Zaprawdę, zaprawdę, powiadam ci, jeśli się ktoś nie narodzi z wody i z Ducha, nie może wejść do królestwa Bożego” (J 3, 5). Narodziny z wody i z Ducha według nauki Kościoła dokonują się w sakramencie chrztu świętego, który jest fundamentem całego życia chrześcijańskiego, bramą życia w Duchu otwierającą przystęp do innych sakramentów (por. KKK 1213). Wejście do Królestwa Bożego dokonuje się w chrzcie przez wyzwolenie spod władzy grzechu, zjednoczenie z Chrystusem i włączenie w misję Kościoła, w którym urzeczywistnia się Boże Królestwo.
Niespełna dwa lata temu w Polsce odbyła się proklamacja Jubileuszowego Aktu Przyjęcia Jezusa Chrystusa za Króla i Pana, najpierw 19 listopada 2016 roku w Sanktuarium Miłosierdzia Bożego w Krakowie-Łagiewnikach w obecności przedstawicieli najwyższych władz państwowych i kościelnych, a następnego dnia – w Uroczystość Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata – w kościołach całej Polski. Ogłoszenie tego Aktu wiąże się z przyjęciem przez nasz naród zobowiązań mających na celu umacnianie Królestwa Chrystusowego w Polsce. Wciąż mamy na tym polu wiele do zrobienia. Jednym z bardzo ważnych zadań jest obrona i głoszenie chwały Jezusa Króla.
Obchody 100-lecia odzyskania przez Polskę niepodległości są okazją do przypomnienia roli Kościoła w czasach walki o wolność naszej Ojczyzny. Szczegółowe omówienie całego spektrum zagadnień wiążących się z tym tematem wymagałoby opracowania obszernej monografii. Ja chciałbym spojrzeć na niego przez pryzmat zaangażowania w sprawę narodową kilku wybranych ludzi, których później Kościół katolicki wyniósł na ołtarze jako orędowników u Boga i przykład do naśladowania.
W ziemskiej pielgrzymce Kościoła ważną rolę odgrywają objawienia prywatne, poprzez które Pan Bóg podkreśla szczególnie ważne w danym czasie prawdy wiary, a przez nadprzyrodzone znaki przypomina o swojej obecności w świecie. Wśród tego typu wydarzeń warto zwrócić uwagę na objawienia w Fatimie, których treść od ponad stu lat przyciąga uwagę tysięcy wiernych na całym świecie.
Objawień w Fatimie doświadczyło troje dzieci, Łucja dos Santos oraz Franciszek i Hiacynta Marto, którzy mieli wówczas odpowiednio 10, 9 i 7 lat. Franciszek i Hiacynta, którzy zmarli 2 i 3 lata po objawieniach, zostali kanonizowani w 2017 r., natomiast w przypadku Łucji, która zmarła w 2005 r., wciąż czekamy na decyzję Watykanu.
Uroczystość Wszystkich Świętych skłania do refleksji nad znaczeniem świętości w życiu ludzi wierzących. Temat ten wielokrotnie poruszał Leon Wielki († 461), wybitny papież i teolog, który sam został wliczony w poczet świętych. Jako Doktor Kościoła w pozostawionych przez siebie Mowach (przeł. K. Tomczak, Pisma Ojców Kościoła XXIV) pozostawił nam kilka cennych wskazówek do właściwego rozumienia i realizowania chrześcijańskiej świętości.
Wielka cisza spowiła ziemię; wielka na niej cisza i pustka. Cisza wielka, bo Król zasnął, ziemia się przelękła i zamilkła, bo Bóg zasnął w ludzkim ciele, a wzbudził tych, którzy spali od wieków… Są to słowa starożytnej homilii na Wielką i Świętą Sobotę. Jej kolejne zdania brzmią w sposób następujący: Idzie, by odnaleźć pierwszego człowieka, jak zgubioną owieczkę. Pragnie nawiedzić tych, którzy siedzą zupełnie pogrążeni w cieniu śmierci; by wyzwolić z bólów niewolnika Adama, a wraz z nim niewolnicę Ewę, idzie On, który jest ich Bogiem i Synem Ewy… „Oto Ja, twój Bóg, który dla ciebie stałem się twoim synem… Zbudź się, który śpisz! Nie po to bowiem cię stworzyłem, byś pozostawał spętany w Otchłani. Powstań z martwych, albowiem jestem życiem umarłych” (KKK 635).
„Wojskowy znak, którego nie da się zetrzeć wyciska się na rękach nowych rekrutów, podobnie jak i ich imiona wypisywane są na liście legionów, podczas odbierania od nich zwykłej przysięgi, zwanej przysięgą wojskową. (…) Żołnierze zatem składają przysięgę na wierność Imperatorowi, że będą słuchać wiernie i chętnie wszystkich jego rozkazów, że nigdy nie zdezerterują i zawsze będą gotowi poświęcić swe życie dla Imperium Rzymskiego”. Tak o początkach służby wojskowej legionistów pisał u schyłku IV w. po Chr. Flawiusz Wegecjusz Renatus, autor starożytnego podręcznika wojskowości. Dlaczego właśnie takim cytatem rozpoczynam to krótkie wprowadzenie do nauki Kościoła o sakramentach? Powodów jest kilka, a każdy z nich może przybliżyć nas do głębszego zrozumienia tajemnicy widzialnych znakach niewidzialnej łaski.