Cała mądrość pochodzi od Pana (Syr 1, 1)
Jezus jest Królem. Przypomina o tym kończąca rok liturgiczny uroczystość Jezusa Chrystusa, Króla Wszechświata. Odczytywane podczas Eucharystii fragmenty Pisma Świętego ukazują konkretne wymiary królewskiej godności Syna Bożego. W tym roku (2023/2024 – B) kładą one nacisk na aspekt eschatologiczny Jego władzy, która w życiu codziennym ujawnia się poprzez dawanie świadectwa prawdzie.
Rozalia Celakówna pozostawiła po sobie wiele tekstów, które wydane zostały w zbiorach pt. „Pisma” i „Wyznania z przeżyć wewnętrznych”. Najważniejszym tematem w nich poruszonym jest sprawa Intronizacji. Z kolei z uznaniem Jezusa za Króla w Polsce i na całym świecie wiąże się zagadnienie Królestwa Bożego. Służebnica Boża o „Królestwie” wspomniała ponad trzydzieści razy. Wielokrotnie uczyniła to w nawiązaniu do słów Pana Jezusa, z których wynika, że Królestwo można osiągnąć dzięki naśladowaniu postawy dziecka. Właśnie na te fragmenty pism krakowskiej mistyczki chciałbym tutaj zwrócić uwagę.
Czas Wielkiego Postu kieruje uwagę wierzących na biblijne opisy męki i śmierci Pana Jezusa. Zawierają one szereg informacji wymagających odpowiedniego komentarza historycznego i teologicznego. Spośród wielu tego typu opracowań na szczególną uwagę zasługuje dzieło pod tytułem „Jezus z Nazaretu” autorstwa Josepha Ratzingera, papieża Benedykta XVI. W książce tej wielokrotnie pojawia się kluczowy dla zrozumienia dzieła intronizacji temat królestwa Bożego i królowania Chrystusa. Wątkiem, na który chciałbym tutaj zwrócić szczególną uwagę, jest temat królestwa prawdy, który wybrzmiewa podczas procesu Pana Jezusa.
Ewangelia odnotowuje wydarzenie, podczas którego Pan Jezus powiedział: „Pozwólcie dzieciom przychodzić do Mnie, nie przeszkadzajcie im; do takich bowiem należy królestwo Boże. Zaprawdę, powiadam wam: Kto nie przyjmie królestwa Bożego jak dziecko, ten nie wejdzie do niego” (Mk 10, 14-15). Po tych słowach Pan Jezus brał dzieci w objęcia, kładł na nie ręce i błogosławił je. Podkreślił w ten sposób, że również najmłodsi mają prawo do spotkania z Nim i poznawania Jego nauki. Jako najlepszy Nauczyciel dał do zrozumienia, by wspólnota jego uczniów, nie tylko nie zapominała o dzieciach, ale by od nich uczyła się, jak przyjmować królestwo Boże.
S.B. Rozalia Celak na oddziale okulistycznym, pierwsza od prawej
W życiu tak bywa, że nie wszystko układa się zgodnie z naszymi oczekiwaniami. Powoduje to pojawianie się negatywnych emocji, takich jak rozczarowanie, irytacja, czy zniecierpliwienie. Same w sobie nie są one złem moralnym, jednak towarzyszy im niebezpieczeństwo powiedzenia lub zrobienia czegoś, co może stać w sprzeczności z nauką Pana Jezusa. Wobec tego warto pochylić się nad jedną z cnót, której doskonalenie może pomóc w takich sytuacjach, a jest nią cierpliwość.
Z radością i nadzieją przyjęliśmy informację, która 9 kwietnia obiegła media katolickie, że tego dnia papież Franciszek podczas audiencji udzielonej kard. Marcello Semeraro, prefektowi Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych, upoważnił tę kongregację do promulgowania dekretu o heroiczności cnót Służebnicy Bożej Rozalii Celakówny. Decyzja ta jest ważnym krokiem na drodze do beatyfikacji krakowskiej pielęgniarki i mistyczki, której Pan Jezus przekazał wezwanie do uznania Go za Króla w Polsce i w innych państwach świata. Intronizacja Jezusa Króla, zgodnie z zapiskami Rozalii, musi być potwierdzona nawróceniem, a ono przejawia się w porzuceniu grzechów i postępowaniu zgodnym z Ewangelią. Wytrwałe podążanie drogą wytyczoną przez Pana Jezusa wpływa na charakter człowieka, w którym wady ustępują miejsca pięknym i szlachetnym postawom nazywanym cnotami.
Jubileuszowy Akt Przyjęcia Jezusa Chrystusa za Króla i Pana proklamowany w Polsce w 2016 roku trzykrotnie wskazuje na rodzinę: poprzez aklamację wyrażającą pragnienie, by Chrystus królował w naszych rodzinach, poprzez zobowiązanie porządkowania całego naszego życia rodzinnego według prawa Jezusa Króla oraz poprzez przyrzeczenie troski o świętość naszych rodzin i chrześcijańskie wychowanie dzieci. W tym kontekście wydaje się zrozumiałe, że w ramach Ogólnopolskiego Kongresu Jezusa Chrystusa Króla podejmującego temat realizacji Jubileuszowego Aktu Przyjęcia Jezusa Chrystusa za Króla i Pana w diecezjach i parafiach pojawiło się zagadnienie powołania rodziny do budowania Królestwa Bożego w dziejach. O powołaniu tym wyraźnie napisał św. Jan Paweł II w Adhortacji apostolskiej Familiaris consortio opublikowanej 22 listopada 1981 roku, czyli 40 lat temu, w Uroczystość Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata. Papież wskazał w tym dokumencie cztery zadania rodziny chrześcijańskiej: tworzenie wspólnoty osób, służbę życiu, uczestnictwo w rozwoju społeczeństwa oraz uczestnictwo w życiu i misji Kościoła.
Praca jako działalność zmierzająca do wytworzenia dóbr i uzyskania tą drogą zarobku należy do odwiecznych doświadczeń człowieka. Już w biblijnym opisie stworzenia Bóg objawia się ludziom jako podejmujący pracę. Stwarzając człowieka na swój obraz i podobieństwo, obdarza go powołaniem do pracy. Podejmuje ją również wcielony Syn Boży. Jezus, Cieśla z Nazaretu, uświęca pracę ludzką, która wpisuje się w wielką tajemnicę zbawienia. Gdy swoją pracę człowiek podejmuje w duchowej jedności z Panem Jezusem i gdy wykonując swoje obowiązki, kieruje się przykazaniem miłości, wówczas jego wysiłki przyczyniają się do wzrostu Królestwa Chrystusowego w świecie. O tym przypomina nam Jubileuszowy Akt Przyjęcia Jezusa Chrystusa za Króla i Pana, który zawiera wezwanie: „w naszych urzędach, miejscach pracy, służby i odpoczynku – króluj nam, Chryste!” Wypowiadając te słowa, wyrażamy pragnienie, by Zbawiciel objął te wymiary naszej codzienności swoim panowaniem i by towarzyszył nam w tych miejscach, w których na co dzień stawia nas Opatrzność.
Wierni zaangażowani w Dzieło Intronizacji Jezusa Króla w Polsce mają świadomość, jak wielką rolę u jego początków odegrała S.B. Rozalia Celakówna. Podkreśla ją również pierwsze zdanie Komentarza Konferencji Episkopatu Polski do Jubileuszowego Aktu Przyjęcia Jezusa Chrystusa za Króla i Pana: „Myśl o potrzebie aktu intronizacyjnego została zapoczątkowana w związku z wszczęciem w archidiecezji krakowskiej w 1996 roku procesu beatyfikacyjnego Sługi Bożej Rozalii Celakówny, krakowskiej pielęgniarki i mistyczki, zmarłej w czasie II wojny światowej. Wówczas światło dzienne ujrzały jej zapiski i można było poznać treść udzielonych jej objawień prywatnych, w których Jezus domaga się m.in. aktu intronizacyjnego od narodu polskiego”.
„Poddanymi jesteśmy wielkiego Króla. Wyznajemy Mu to na każdy dzień, ale w szczególniejszy sposób wyznajemy Mu to dzisiaj”. Słowa te zapisał młody ks. Karol Wojtyła, wikariusz w kościele św. Floriana, w jednym z ułożonych przez siebie nietypowych nabożeństw. Ich charakter można określić mianem paraliturgicznych misteriów. Odbyły się one w 1951 r. z okazji Ofiarowania Pańskiego, Wielkiego Postu, Uroczystości Chrystusa Króla i Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny. W ich przygotowanie zaangażowane były studentki z internatu sióstr nazaretanek oraz studenci z Politechniki Krakowskiej. Rękopis misteriów przetrwał w szufladzie jednego z nich, Jacka Fedorowicza, by w 2013 r. trafić do rąk czytelników w formie książki opublikowanej przez Wydawnictwo Apostolstwa Modlitwy. W skład książki wchodzą cztery nabożeństwa o następujących tytułach: „Lumen Gentium”, „Crux Christi”, „Christus Rex” oraz „Immaculata”. Moją szczególną uwagę zwróciło misterium „Christus Rex” przygotowane na Uroczystość Chrystusa Króla 28 października 1951 r.