Cała mądrość pochodzi od Pana (Syr 1, 1)
Literatura chrześcijańska wielokrotnie podkreśla królewską godność Jezusa Chrystusa. Przykładem może być hymn Quem terra, pontus, aethera. Utwór ten wysławia niezwykłe macierzyństwo Maryi, jednak równocześnie opiewa Syna Bożego, który za Jej pośrednictwem przyszedł do ludzi.
Wśród sakramentów wtajemniczenia chrześcijańskiego obok chrztu i Eucharystii znajduje się sakrament bierzmowania. Kościół naucza, że przyjęcie tego sakramentu jest koniecznym dopełnieniem łaski chrztu, w związku z czym bierzmowanie posiada doniosłe znaczenie w życiu uczniów Chrystusa. Chcąc zgłębić teologię tego sakramentu, dajmy się poprowadzić nauce Katechizmu, w którym zostały omówione kolejno następujące zagadnienia: bierzmowanie w ekonomii zbawienia, bierzmowanie w tradycji chrześcijan wschodnich i zachodnich oraz towarzyszące mu znaki i obrzędy, celebrowanie, skutki, kto może je otrzymać i szafarz bierzmowania (KKK 1285-1314).
Podczas spotkania z Nikodemem Pan Jezus stwierdził: „Zaprawdę, zaprawdę, powiadam ci, jeśli się ktoś nie narodzi z wody i z Ducha, nie może wejść do królestwa Bożego” (J 3, 5). Narodziny z wody i z Ducha według nauki Kościoła dokonują się w sakramencie chrztu świętego, który jest fundamentem całego życia chrześcijańskiego, bramą życia w Duchu otwierającą przystęp do innych sakramentów (por. KKK 1213). Wejście do Królestwa Bożego dokonuje się w chrzcie przez wyzwolenie spod władzy grzechu, zjednoczenie z Chrystusem i włączenie w misję Kościoła, w którym urzeczywistnia się Boże Królestwo.
Uroczystość Wszystkich Świętych skłania do refleksji nad znaczeniem świętości w życiu ludzi wierzących. Temat ten wielokrotnie poruszał Leon Wielki († 461), wybitny papież i teolog, który sam został wliczony w poczet świętych. Jako Doktor Kościoła w pozostawionych przez siebie Mowach (przeł. K. Tomczak, Pisma Ojców Kościoła XXIV) pozostawił nam kilka cennych wskazówek do właściwego rozumienia i realizowania chrześcijańskiej świętości.
Wielka cisza spowiła ziemię; wielka na niej cisza i pustka. Cisza wielka, bo Król zasnął, ziemia się przelękła i zamilkła, bo Bóg zasnął w ludzkim ciele, a wzbudził tych, którzy spali od wieków… Są to słowa starożytnej homilii na Wielką i Świętą Sobotę. Jej kolejne zdania brzmią w sposób następujący: Idzie, by odnaleźć pierwszego człowieka, jak zgubioną owieczkę. Pragnie nawiedzić tych, którzy siedzą zupełnie pogrążeni w cieniu śmierci; by wyzwolić z bólów niewolnika Adama, a wraz z nim niewolnicę Ewę, idzie On, który jest ich Bogiem i Synem Ewy… „Oto Ja, twój Bóg, który dla ciebie stałem się twoim synem… Zbudź się, który śpisz! Nie po to bowiem cię stworzyłem, byś pozostawał spętany w Otchłani. Powstań z martwych, albowiem jestem życiem umarłych” (KKK 635).
„Wojskowy znak, którego nie da się zetrzeć wyciska się na rękach nowych rekrutów, podobnie jak i ich imiona wypisywane są na liście legionów, podczas odbierania od nich zwykłej przysięgi, zwanej przysięgą wojskową. (…) Żołnierze zatem składają przysięgę na wierność Imperatorowi, że będą słuchać wiernie i chętnie wszystkich jego rozkazów, że nigdy nie zdezerterują i zawsze będą gotowi poświęcić swe życie dla Imperium Rzymskiego”. Tak o początkach służby wojskowej legionistów pisał u schyłku IV w. po Chr. Flawiusz Wegecjusz Renatus, autor starożytnego podręcznika wojskowości. Dlaczego właśnie takim cytatem rozpoczynam to krótkie wprowadzenie do nauki Kościoła o sakramentach? Powodów jest kilka, a każdy z nich może przybliżyć nas do głębszego zrozumienia tajemnicy widzialnych znakach niewidzialnej łaski.
W ostatnim czasie na stronach katolickich portali internetowych mogliśmy przeczytać o liście ks. bpa Stanisława Jamrozka, delegata KEP ds. Ruchów Intronizacyjnych, skierowanym do Czcicieli Chrystusa Króla z całej Polski. W piśmie tym biskup poruszył między innymi sprawę przygotowań do 2. rocznicy proklamacji Jubileuszowego Aktu Przyjęcia Jezusa Chrystusa za Króla i Pana. W ramach obchodów zaplanowane jest spotkanie ruchów intronizacyjnych, które w roku 100-lecia odzyskania przez Polskę niepodległości odbywać się będzie pod znamiennym hasłem „Niepodległa Polska królestwem Chrystusa”. Jak rozumieć te słowa, wyjaśnią zapewne zaproszeni na spotkanie znakomici prelegenci. Ja natomiast chciałbym skoncentrować się na temacie królewskiej godności Pana Jezusa, Uroczystości Chrystusa Króla Wszechświata i podjętym w Polsce Dziele Intronizacji Jezusa Króla, które zaowocowało proklamacją Jubileuszowego Aktu Przyjęcia Jezusa Chrystusa za Króla i Pana.
Uroczystość Podwyższenia Krzyża Świętego skłania nas do refleksji nad znaczeniem Krzyża jako najważniejszego symbolu chrześcijaństwa. Wszyscy wiemy, że Krzyż, pierwotnie narzędzie przeznaczone do zadawania okrutnej śmierci, uświęcony drogocenną krwią Chrystusa stał się dla Jego uczniów znakiem zbawienia. Już u zarania Kościoła św. Paweł pisał: „Co do mnie, nie daj Boże, bym się miał chlubić z czego innego, jak tylko z krzyża Pana naszego Jezusa Chrystusa, dzięki któremu świat stał się ukrzyżowany dla mnie, a ja dla świata” (Ga 6, 14). W późniejszych wiekach takie spojrzenie na Krzyż zostało jeszcze pogłębione w hymnach, komentarzach i kazaniach, których autorzy dostrzegali w Krzyżu chwalebny znak zwycięstwa. Wśród nich był jeden z najwybitniejszych papieży, św. Leon Wielki.
Jubileuszowy Akt Przyjęcia Jezusa Chrystusa za Króla i Pana proklamowany w Polsce w 2016 r. ma przyczynić się do rzeczywistego królowania Chrystusa w życiu poszczególnych Polaków jak i całego naszego Narodu. Aby to się dokonało, musimy nieustannie rozmyślać, na czym właściwie powinno polegać królowanie Pana Jezusa i w jaki sposób możemy poznać, że jesteśmy Jego poddanymi. Pomóc może w tym jedno z kazań św. Cezarego z Arles (470-543), wybitnego duszpasterza epoki wczesnochrześcijańskiej.
O św. Bartłomieju Apostole wiemy stosunkowo mało. Nowy Testament wymienia jego imię zaledwie cztery razy, zawsze pośród imion innych apostołów (Mt 10, 3; Mk 3, 18; Łk 6, 14; Dz 1, 13). Warto dodać, że tradycja utożsamia z Bartłomiejem wspomnianego przez św. Jana Ewangelistę Natanaela z Kany Galilejskiej (J 1, 45–51; 21, 2). Tu na szczególną uwagę zasługuje jego wyznanie wiary w mesjańskie posłannictwo Jezusa: „Rabbi, Ty jesteś Synem Bożym, Ty jesteś Królem Izraela!” (J 1, 49). Skąpe wiadomości o życiu św. Bartłomieja uzupełnia chrześcijańska literatura pozabiblijna. W zachowanych do naszych czasów apokryfach Apostoł jawi się jako pełen Bożej mocy pogromca złych duchów. Ale to nie wszystko. Co jeszcze o św. Bartłomieju mówią apokryfy?