Cała mądrość pochodzi od Pana (Syr 1, 1)
Królestwo Boże to przestrzeń, w której relacje międzyludzkie przyjmują całkowicie nowy kształt. Niewolnicy stają się tu braćmi swoich panów, Żydzi wezwani są do wspólnoty z poganami, a człowiek staje się dzieckiem Boga. W Królestwie Bożym Jezus czyni swą Matkę Matką umiłowanego ucznia, a tych, co wypełniają wolę Boga, uznaje za swe matki.
Wśród wielu przysłów zapisanych przez Syracydesa znajduje się i takie, które wysławia piękno dobrej kobiety: Jak słońce wschodzące na wysokościach Pana, tak piękność dobrej kobiety między ozdobami jej domu (Syr 26, 16). Kilka zanotowanych poniżej refleksji nad słowami Mędrca pozwoli nam zgłębić przestrzeń piękna kobiety.
Konstrukcja literacka analizowanego przysłowia ukazuje piękno dobrej kobiety w promieniach wschodzącego słońca. Mędrzec poprzez podwójne zastosowanie przyimka en (w) otwiera przed naszymi oczyma dwa miejsca, dwie przestrzenie. W przestrzeniach tych pozwala nam dostrzec dwie osoby: Boga oraz kobietę.
Św. Tomasz z Akwinu (1225–1274) uznawany jest za jednego z najwybitniejszych teologów chrześcijaństwa. Za swój ogromny wkład w wyjaśnianie i nauczania prawd wiary zyskał tytuł Doktora Kościoła. W opracowanym przez niego Komentarzu do Ewangelii Jana (Antyk, Kęty 2002) wielokrotnie została poruszona tematyka królewskiej godności Jezusa Chrystusa. Ma to między innymi miejsce w komentarzu do fragmentu opisującego uroczysty wjazd Pana Jezusa do Jerozolimy. Jego lektura zachęca nas do odważnego przyjęcia Jezusa Króla, który przychodzi do nas z łagodnością i dla naszego dobra.
Ewangelia według św. Jana zawiera opis rozmnożenia chleba, który kończy się niezwykłą sceną. Oto tłum nakarmiony przez Jezusa rozpoznał w Nim przyobiecanego przodkom proroka i chciał Go porwać, aby uczynić Go swoim królem. Jezus jednak wycofał się na górę. Dlaczego nie skorzystał z nadarzającej się okazji do przejęcia władzy? Na to pytanie próbował udzielić odpowiedzi jeden z najwybitniejszych teologów Kościoła, św. Tomasz z Akwinu (1225-1274) w Komentarzu do Ewangelii Jana (Antyk, Kęty 2002). Odnosząc się do słów Ewangelii, Akwinata wyraził swój pogląd odnośnie do królewskiej godności Jezusa. Temat ten jest szczególnie ważny w kontekście proklamowanego w Polsce 19 listopada 2016 roku Jubileuszowego Aktu Przyjęcia Jezusa Chrystusa za Króla i Pana. Czyżby Pan Jezus nie życzył sobie, by ludzie uznawali Go za Króla?
Szymon syn Jony, rybak znad Jeziora Galilejskiego, nazwany przez Pana Jezusa Piotrem, Opoką, odegrał w początkach Kościoła decydującą rolę jako przywódca pierwotnej wspólnoty chrześcijańskiej. Głosząc ewangelię, dotarł aż do Rzymu, stolicy Imperium Romanum, gdzie został ukrzyżowany za wiarę. Kilka wieków później imperium upadło, a Rzym stał się stolicą następców św. Piotra. Stamtąd rozciąga się władza papieży obejmująca obecnie ponad miliard katolików na całym świecie.
O charakterze władzy biskupa Rzymu pisał św. Leon Wielki (zm. 461 r.), jeden z najwybitniejszych papieży w dziejach Kościoła. W kontekście proklamowanego w Polsce 19 listopada 2016 roku Jubileuszowego Aktu Przyjęcia Jezusa Chrystusa za Króla i Pana warto zwrócić uwagę na podkreślane przez św. Leona Wielkiego źródło władzy św. Piotra i jego następców w królewskiej władzy Chrystusa.
Jakiś czas temu żona zaproponowała na sobotni wieczór film akcji. To u niej dość niezwykłe, więc podszedłem do propozycji sceptycznie. Miały być strzelaniny, pościgi, gliniarze i przestępcy. I to wszystko było. Był też mały haczyk. „Odważni”, bo tak zatytułowany był film, nie był tak naprawdę o strzelaninach, pościgach, gliniarzach i przestępcach. To był film o ojcostwie. Teza postawiona przez twórców da się chyba wyrazić w zdaniu: ojcostwo jest w poważnym kryzysie, ale z Bożą pomocą można to zmienić.
„Tyś, Panie, Królem moim, Tyś moim Bogiem. Tobie niechaj służy wszystko, czego się nauczyłem pożytecznego w chłopięctwie. Tobie niech służy wszystko, cokolwiek mówię, piszę, czytam, obliczam” (I, 15). Z dwóch względów umieszczam na początku te słowa z „Wyznań” św. Augustyna z Hippony. Po pierwsze, dlatego, że też pragnę służyć Jezusowi Królowi wszystkim, co potrafię, a po drugie, dlatego, że pragnę pochylić się nad tematem królowania Chrystusa w cytowanym dziele.
„Kazania o Najświętszej Maryi Pannie” autorstwa św. Bernarda z Clairvaux (tłum. I. Bobicz, Oficyna Wydawnicza VIATOR, Warszawa 2000) są wielką pochwałą Matki Zbawiciela. Nazywając Maryję Królową Łagodną, Królową Dziewic, Królową Nieba i Królową Świata, Biały Opat miał głęboką świadomość chrystologicznego kontekstu tych tytułów: „Nie ma wątpliwości, że cokolwiek wypowiadamy na pochwałę Matki, to też i Syna dotyczy; i znowuż – gdy składamy hołd Synowi, nie pomijamy tym i chwały Matki” (s. 70). Z tego względu w zbiorze tekstów dotyczących Maryi możemy znaleźć również wypowiedzi poświęcone Jej Synowi, w tym również dotyczące Jego królewskiej godności.
Rozmowy z narzeczonymi w poradni życia rodzinnego uświadomiły mi, że bardzo duża część młodych ludzi podejmuje wspólne życie jeszcze przed zawarciem sakramentalnego związku małżeńskiego, wiedząc przy tym, że jest to sprzeczne z nauką Kościoła. Gdy stawiam pytanie o przyczyny takiej decyzji, często słyszę, że chodzi o lepsze wzajemne poznanie się przed podjęciem decyzji zobowiązującej na całe życie. Motywacja wypływa więc z przekonania, że zamieszkanie razem przed ślubem pomoże w osiągnięciu szczęścia w przyszłym związku. Gdy dowiadują się, że współczesna psychologia twierdzi coś przeciwnego, są zaskoczeni. I dziwią się, dlaczego nikt głośno o tym nie mówi.
Św. Benedykt z Nursji na początku wykładu zasad, jakimi powinien kierować się mnich, przywołał obraz służby wojskowej. Nawiązał w ten sposób do motywu znanego nie tylko z życia codziennego, lecz także z listów św. Pawła. Podobnie jak Apostoł, św. Benedykt podkreślił też królewską godność Jezusa Chrystusa. Ponieważ zaś 19 listopada 2016 roku proklamowaliśmy w naszej Ojczyźnie Jubileuszowy Akt Przyjęcia Jezusa Chrystusa za Króla i Pana, warto spojrzeć na jego duchowy wymiar z perspektywy nauk zawartych w „Regule” św. Benedykta.