Cała mądrość pochodzi od Pana (Syr 1, 1)
Adwent to czas przygotowania na spotkanie z przychodzącym Panem Jezusem. Aby dobrze przeżyć tygodnie poprzedzające Boże Narodzenie, warto znaleźć duchowego przewodnika, którego przykład inspiruje i motywuje do działania. Kimś, kto świetnie nadaje się do tej roli, z całą pewnością jest wspominany w liturgii 2 grudnia bł. o. Rafał Chyliński, osiemnastowieczny franciszkanin, który z prostotą i pokorą podążał przez życie drogą miłości Boga i bliźniego.
Ewangelia odnotowuje wydarzenie, podczas którego Pan Jezus powiedział: „Pozwólcie dzieciom przychodzić do Mnie, nie przeszkadzajcie im; do takich bowiem należy królestwo Boże. Zaprawdę, powiadam wam: Kto nie przyjmie królestwa Bożego jak dziecko, ten nie wejdzie do niego” (Mk 10, 14-15). Po tych słowach Pan Jezus brał dzieci w objęcia, kładł na nie ręce i błogosławił je. Podkreślił w ten sposób, że również najmłodsi mają prawo do spotkania z Nim i poznawania Jego nauki. Jako najlepszy Nauczyciel dał do zrozumienia, by wspólnota jego uczniów, nie tylko nie zapominała o dzieciach, ale by od nich uczyła się, jak przyjmować królestwo Boże.
Treść listopadowych świąt – Uroczystości Wszystkich Świętych i Święta Niepodległości – skłania do refleksji nad sensem zmagań podejmowanych przez człowieka, zarówno w wymiarze doczesnym, jak i wiecznym. Pomocą w tych listopadowych rozmyślaniach może służyć wielu świętych i błogosławionych, którzy w drodze do ojczyzny niebiańskiej odznaczali się miłością do tej ziemskiej, w jej konkretnych uwarunkowaniach historycznych.
Rodzina Ulmów fot.: muzeumulmow.pl
Wrzesień 2023 roku zapisze się w historii Kościoła w Polsce jako miesiąc beatyfikacji rodziny Ulmów zamordowanej przez niemieckich nazistów za ukrywanie Żydów. Swoją postawą Ulmowie urzeczywistnili słowa skierowane przez Pana Jezusa do uczniów: „To jest moje przykazanie, abyście się wzajemnie miłowali, tak jak Ja was umiłowałem. Nikt nie ma większej miłości od tej, gdy ktoś życie swoje oddaje za przyjaciół swoich. Wy jesteście przyjaciółmi moimi, jeżeli czynicie to, co wam przykazuję” (J 15, 12-14). Ponosząc śmierć za okazanie miłości bliźnim w potrzebie, stali się nie tylko naśladowcami Pana Jezusa, ale przede wszystkim Jego prawdziwymi przyjaciółmi.
Represje, którym carska Rosja poddała podlaskich unitów, znalazły oddźwięk w publicystyce polskiej i zagranicznej. Jednym z autorów, który w XIX wieku informował opinię publiczną o tych prześladowaniach, był piszący pod pseudonimem „Nadbużanina” Józef Barwiński[1]. W 1882 roku na łamach Gazety Krakowskiej opublikował on cykl zatytułowany „Na Podlasiu. Obrazki z ostatnich czasów”. Literat w barwny sposób ukazał w nim fakty znane z innych źródeł, żywym językiem odmalowując bohaterstwo unitów i okrucieństwo prześladowców.
S.B. Rozalia Celak na oddziale okulistycznym, pierwsza od prawej
W życiu tak bywa, że nie wszystko układa się zgodnie z naszymi oczekiwaniami. Powoduje to pojawianie się negatywnych emocji, takich jak rozczarowanie, irytacja, czy zniecierpliwienie. Same w sobie nie są one złem moralnym, jednak towarzyszy im niebezpieczeństwo powiedzenia lub zrobienia czegoś, co może stać w sprzeczności z nauką Pana Jezusa. Wobec tego warto pochylić się nad jedną z cnót, której doskonalenie może pomóc w takich sytuacjach, a jest nią cierpliwość.
Adam Chmielowski ok. 1862, koloryzowane (albertynki.pl)
„Walczyłem o niepodległość mojej Ojczyzny (…)”. Takimi słowami młody Adam Chmielowski rozpoczął adresowany do członków Komitetu Francusko-Polskiego w Paryżu list z dnia 31 maja 1864 roku. Przebywał wtedy na emigracji we Francji jako ciężko ranny weteran powstania styczniowego. W skali całego życia Brata Alberta kilkumiesięczny epizod powstańczy mógłby wydawać się mało istotny, niemniej pozostawił on niezatarty ślad w jego pamięci.
