Cała mądrość pochodzi od Pana (Syr 1, 1)
Czy książki o Harrym Potterze to tylko literacka fikcja? Okazuje się, że nie. Analizy prowadzone przez specjalistów udowadniają, że autorka odsłania przed swoimi czytelnikami mroczny świat okultyzmu, który nie jest bajką. Realistyczny jest także trend, który zakorzeniony jest w powieściach o Harrym, tzw. „potteryzm”. W nim ucieleśnia się największe niebezpieczeństwo związane z pisarską działalnością J.K. Rowling.
Wielki Post to okazja do spojrzenia na miłość ze szczytu Golgoty. Na tej górze Miłość, która stała się Ciałem, stała się też punktem odniesienia. Rozmyślał nad tym św. Paweł, gdy pisał tekst zwany Listem do Efezjan. W pewnym miejscu Apostoł napisał o Chrystusie: siebie samego wydał za nią… (Ef 5, 25). Słowa te znajdują się w nauce skierowanej do kobiet i mężczyzn. Przynaglają do zastanowienia się nad naszą miłością. Aby i ona zwyciężyła śmierć.
Tolkien czerpał z bogactwa symboliki biblijnej. Fakt ten dostrzega wielu czytelników jego książek. Pisarz potwierdza te spostrzeżenia w swoich listach. Po wnikliwej lekturze listów Tolkiena można dostrzec, że autor wzorował się na Biblii. W Listach i eseju O baśniach odnalazłem osiem wypowiedzi dotyczących związku Pisma Świętego z jego twórczością. Liczba to wprawdzie niewielka, jednak ich treść jest tak decydująca, że tych kilka fragmentów bez obaw można uznać za fundament stwierdzenia, że Pismo Święte jest kluczem do zrozumienia twórczości Tolkiena.
Ostatnio świat wiele uwagi poświęca tematowi ściśle wiążącemu się z jednym z chrześcijańskich uczynków miłosierdzia: podróżnych w dom przyjąć. Znana nam z Nowego Testamentu perykopa o Sądzie Ostatecznym ukazuje Jezusa Króla nagradzającego życiem wiecznym błogosławionych, którzy przyjęli Go jako przybysza, a na wieczną karę skazującego przeklętych, którzy Go nie przyjęli (Mt 25, 35.43). Pismo Święte stawia sprawę jasno i bardzo poważnie. Czy zatem posłuszeństwo Panu Jezusowi w zakresie uczynków miłosierdzia skazuje chrześcijańskie kraje Europy na islamizację?
Alkoholizm to poważny problem społeczny. Dotyka on ludzkość od wieków, czego dowodem są także niektóre fragmenty Pisma Świętego. Biblia jest jednak daleka od całkowitego potępienia korzystania z napojów alkoholowych, a stanowisko autorów natchnionych najlepiej wyraża myśl zanotowana przez św. Pawła: Wszystko mi wolno, ale nie wszystko przynosi korzyść. Wszystko mi wolno, ale ja niczemu nie oddam się w niewolę (1 Kor 6, 12).
Po pierwsze Chrystus
Syn Boży stał się człowiekiem dla naszego zbawienia. Są to słowa wyznania wiary, którego nie zrozumiemy bez bolesnego kontekstu grzechu pierworodnego. Tego z kolei nie pojmiemy bez uświadomienia sobie przerażającej tajemnicy zła osobowego. Kościół znajduje jej wyjaśnienie w osobie Jezusa Chrystusa. On wskazuje na sposób odparcia osaczającej człowieka potęgi ciemności. Wierzący katolik powinien mieć przed oczyma postać wywyższonego Jezusa, który nas miłuje i jest dla nas źródłem żywej nadziei zwycięstwa. Dlatego te rozważania, choć podejmują trudny i bolesny temat, daleki od chwalebnej światłości Królestwa Niebios, muszą koncentrować się wokół Jezusa Króla, muszą być chrystocentryczne.
Staropolskie przysłowie „gość w dom, Bóg w dom” jest głęboko zakorzenione w obyczajowości chrześcijańskiej, która od ponad tysiąca lat wpływa na kształtowanie się naszych ojczystych zwyczajów. O gościnności wiele mówi nam Pan Bóg w Piśmie Świętym, szczególnie w wydarzeniach, które opisują gościnność jako postawę godną naśladowania. Warto przypomnieć sobie te fragmenty, by znaleźć w nich pouczenie i zachętę do otwartości na bliźniego, który potrzebuje otwartych drzwi naszych serc. Zwłaszcza że obecnie temat gościnności nabiera nowego wymiaru w obliczu problemu uchodźców.
Trudno wyobrazić sobie miłość bez spotkania kochających się osób. Rozłąka wywołuje w ich sercach tęsknotę pragnącą ukojenia i powrotu. Miłość osiąga swą pełnię w spotkaniu, które prowadzi do zjednoczenia we wspólnocie. Tworzy się wówczas tak silna więź, że staje się ona jakby wewnętrznym prawem przyciągania. Miłość staje się regułą, która porządkuje wzajemne relacje, staje się fundamentalną zasadą, z której wynikają codzienne działania. Miłość staje się spontanicznie jakimś przykazaniem, z którego wynika obowiązek okazywania życzliwości i ofiarowania dobra ukochanej osobie. Największym dobrem, jakim można obdarować drugiego, jest dar z samego siebie, poświęcenie. Radość i wartość wzajemnego obdarowywania czyni ze spotkania prawdziwe święto.
Święty Piotr Apostoł w swoim liście zawarł następujące wyrażenie: Krwią Jego ran zostaliście uzdrowieni (1 P 2, 24). W tekście greckim występujący tutaj czasownik iaomai oznacza uzdrawiać oraz być uzdrowionym. Wielokrotnie czasownik ten opisuje czyny Jezusa z Nazaretu, który przychodzi z pomocą chorym. Słowo to ma też znaczenie metaforyczne, poprzez które wskazuje na uzdrowienie w wymiarze duchowym. Chodzi tu przede wszystkim o uzdrowienie z grzechu i jego następstw. Jednym z następstw grzechu jest zaślepienie umysłu, o którym wspomina Ewangelia według św. Jana: sąd polega na tym, że światło przyszło na świat, lecz ludzie bardziej umiłowali ciemność aniżeli światło: bo złe były ich uczynki (J 3,19). Krew Chrystusa przynosi uzdrowienie i wyrywa umysł z mroków spowodowanych przez nieprawość. W jaki sposób? Poprzez dzieła Boga widzialne dla umysłu (por. Rz 1, 20).
