Cała mądrość pochodzi od Pana (Syr 1, 1)
Stworzenie szczęśliwego związku małżeńskiego wymaga wcześniejszego poznania się zakochanych. Osobowość jest dynamiczna, więc w ciągu wielu lat życia pod wpływem różnych czynników pewne nasze cechy mogą ulec zmianie. Niemniej jednak dobre poznanie osobowości kandydata do małżeństwa może pomóc uniknąć w przyszłości niepotrzebnych rozczarowań. W związku z tym warto znaleźć czas najpierw na autorefleksję, a później również na poważną rozmowę o tym, jakimi jesteśmy osobami.
Podczas proklamacji Jubileuszowego Aktu Przyjęcia Jezusa Chrystusa za Króla i Pana przyrzekaliśmy pełnić Jego wolę i strzec prawości naszych sumień. Sumienie, jako dana każdemu człowiekowi przez Stwórcę zdolność oceniania wartości moralnej czynów, musi być kształtowane w duchu prawd przez Boga objawionych. Tylko wówczas człowiek będzie zdolny do wypełniania woli Jezusa Króla, gdy będzie znał Jego prawa i wiedział, jak je stosować w swojej codzienności. Służyć temu powinna refleksja moralna i codzienne doskonalenie się w cnotach.
Nikt nie chce być obiektem szyderstw, zwłaszcza ze strony wrogów. W Księdze Syracydesa możemy odnaleźć wskazówkę, jak ich uniknąć: Nie idź za twymi namiętnościami: powstrzymaj się od pożądań! Jeżeli pozwolisz duszy swej na upodobanie w namiętnościach, uczynisz z siebie pośmiewisko dla twych nieprzyjaciół (Syr 18, 30-31). Żeby więc skutecznie bronić swego honoru, warto zastanowić się, czym są wspomniane żądze i namiętności oraz jak z nimi walczyć.
Wierzy w to, co słyszy, chwali, co sam czyni, nie zważa na to, do czego zmierza – w taki sposób św. Bernard z Clairvaux (1090-1153) rozpoczął charakterystykę człowieka znajdującego się na szóstym stopniu pychy. W dziele O stopniach pokory i pychy (WAM, Kraków 1991, s. 75-76) cysterski opat opisał dwanaście poziomów upadku duchowego człowieka. Jednym z nich jest zarozumiałość. We współczesnej polszczyźnie zarozumiałym nazywamy kogoś, kto uważa siebie za lepszego i mądrzejszego od innych, kto okazuje, że ma o sobie wygórowane mniemanie. Osoby troszczące się o doskonalenie swego charakteru powinny przyjrzeć się, jak w XII wieku postrzegał tę kwestię Biały Opat i zastanowić się, nad czym jeszcze warto popracować.
Rozpoczynający się okres Wielkiego Postu powinien być dla nas czasem pokuty i nawrócenia. Jubileuszowy Akt Przyjęcia Jezusa Chrystusa za Króla i Pana, którego proklamacja dokonała się 19 listopada 2016 r. w Krakowie, wskazuje nam kilka obszarów życia, którym powinniśmy przyjrzeć się uważniej i zastanowić się, komu są podporządkowane. Czy w naszym życiu króluje grzech, czy Jezus Chrystus?
Spotkaniu osób zawsze towarzyszą jakieś okoliczności. Czas i miejsce kształtują na jego charakter. Jedno z przysłów Syracydesa skłoniło mnie do zastanowienia się nad wpływem czasu na spotkanie zachodzące między małżonkami. Mędrzec stwierdza: Przyjaciel i towarzysz spotykają się w chwili stosownej, a częściej niż obaj – żona z mężem (Syr 40, 23). W cytowanym zdaniu możemy wyodrębnić dwa główne zagadnienia. Pierwsze z nich dotyczy relacji między przyjaźnią a małżeństwem. Drugie dotyczy zależności zachodzących między czasem a spotkaniami. Główna myśl wskazuje jednak na przewagę małżeństwa w stosunku do przyjaźni.
Żaden mężczyzna o zdrowych zmysłach nie opuściłby żony mądrej, dobrej i pięknej. Na wszelki jednak wypadek – gdyby komuś coś podobnego przyszło do głowy – warto przypomnieć pełne roztropności pouczenie starożytnego Mędrca przekazującego swoje spostrzeżenia mężczyznom wszystkich czasów: Nie odchodź od żony mądrej i dobrej, albowiem miłość jej cenniejsza niż złoto (Syr 7, 19).
Dary dla Nowonarodzonego. Jasełka
Występują:
Aniołowie, Archanioł, Pasterz I, Pasterz II, Kacper, Melchior, Baltazar, Herod, Doradca, Uczeń I, Uczeń II.
Na środku żłóbek, Maryja i Józef z Dzieciątkiem. Za nimi stoją Aniołowie z rozpostartymi skrzydłami. Jeden z aniołów trzyma gwiazdę, Archanioł trzyma tarczę i miecz.
Aniołowie śpiewają kolędę 1: Przybieżeli do Betlejem pasterze.
Scena I: Pasterze wchodzą, stają przed żłóbkiem i mówią:
Pasterz I:
Pełniąc w nocy straż nad stadem,
Ujrzeliśmy archanioła,
A z nim zastęp cały w bieli,
Który wniebogłosy woła:
Pasterz II:
Chwała Bogu w wysokości,
Pokój ludziom dobrej woli,
Bo Syn Boży przyjął ciało,
By doświadczyć ludzkiej doli.
Kilka lat temu, podczas wakacji spędzanych za granicą, przyjaciele poprosili mnie, bym na sobotni wieczór przygotował dla nich komentarz do niedzielnej liturgii słowa, ponieważ w miejscu naszego pobytu nie było kapłana głoszącego homilię w zrozumiałym dla wszystkich języku. Zgodziłem się spełnić ich prośbę. Po wspólnej modlitwie odczytałem właściwe perykopy z Pisma Świętego i w kilku zdaniach omówiłem ich treść. Większość uczestników naszego spotkania okazywała wdzięczność za tą posługę. Natomiast jedna z uczestniczek po pewnym czasie wyraziła na osobności następujące zastrzeżenie: jakim prawem, jako świecki, ośmieliłem się czytać i wyjaśniać innym słowa Pisma Świętego?
Si vis pacem, para bellum – mawiali starożytni. Chcesz pokoju, szykuj się do wojny. Na pierwszy rzut oka słowa te mogą wydawać się kontrowersyjne. U tego, kto je słyszy, zwłaszcza z ust katolika, wzbudzają podejrzliwość i krytycyzm. Zapraszam więc do krótkiej medytacji nad walką, którą toczymy pod sztandarem Króla królów przeciw szatanowi. Moje rozmyślania nad tym aspektem naszego życia duchowego ogniskują się na fragmencie z Listu do Efezjan (6, 10-20). Duch Święty przekazał nam tutaj plastyczny, łatwy do zapamiętania opis Bożej zbroi. Niech lektura tego tekstu pomoże nam zrobić kolejny krok na drodze do zwycięstwa.