Cała mądrość pochodzi od Pana (Syr 1, 1)
Wiara Kościoła w królewską godność Pana Jezusa znajduje swoje odzwierciedlenie w wielu tekstach, które wyszły spod pióra chrześcijańskich teologów i poetów. Warto wśród nich zwrócić uwagę na hymn „Aurora lucis rutilat”, który powstał około V-VIII wieku. Nieznany nam dziś autor opiewa w nim tryumf Chrystusa Zmartwychwstałego, którego dwukrotnie określa mianem Króla.
W Nowym Testamencie aż 62 razy pojawia się grecki rzeczownik thronos, który oznacza wysokie, ozdobne krzesło z oparciem, na którym zasiadał władca. Tron stał się symbolem władzy, a wielokrotne wzmianki w Piśmie Świętym o tronie Boga i Chrystusa mają na celu podkreślenie królewskiej godności Osób Boskich. W związku z tym w sztuce chrześcijańskiej już od IV wieku zaczęto przedstawiać Pana Jezusa jako zasiadającego na ozdobionym drogimi kamieniami tronie. Jednak na szczególną uwagę zasługuje określenie mianem Tronu Boga Maryi, Matki Pana Jezusa. W VI wieku nazwał ją w ten sposób św. biskup German w pozdrowieniu: Ave, sanctus Dei thronus!
Księga Wyjścia zawiera okrutną groźbę. Bóg za pośrednictwem Mojżesza zwrócił się z nią do faraona uciskającego naród wybrany: „Synem moim pierworodnym jest Izrael. Mówię ci: Wypuść mojego syna, aby mi cześć oddawał; bo jeśli zwlekać będziesz z wypuszczeniem go, to Ja zabiję twego syna pierworodnego” (Wj 4, 22-23). Słowa te ukazują Boga jako Ojca pałającego żarliwą miłością do swego dziecka. Żaden normalny ojciec nie akceptuje sytuacji, gdy ktoś wyrządza krzywdę jego dziecku. Również faraona musiała cechować podobna miłość do syna. Dlatego Bóg, który zna ludzkie uczucia, poprzez wizję śmierci potomka chce nakłonić władcę Egiptu do uwolnienia Izraela. Podobnie jak faraon nie byłby zadowolony z utraty pierworodnego, tak Bogu nie podoba się krzywda wyrządzana Izraelitom.
Mądrość Syracha to starotestamentalna księga zawierająca wiele praktycznych wskazówek przydatnych w codziennym życiu. Przez starożytnych Żydów i Kościół uznawana była za kodeks moralny. W jej końcowych rozdziałach (44-50) można dostrzec zwartą kompozycję zawierającą długą pochwałę patriarchów i późniejszych bohaterów Izraela, od Adama do Szymona, syna Oniasza, który był najwyższym kapłanem za czasów autora księgi. Syracydes przypomina najważniejsze dokonania wybitnych mężów, jakby chciał dać do zrozumienia, że słowa uczą, ale dopiero przykłady pociągają. Jednym z nich jest Jozue syn Nuna, któremu autor Mądrości Syracha poświęcił kilka wersów (Syr 46, 1-8).
Około dziesięć lat po śmierci Pana Jezusa św. Piotr Apostoł znalazł się w jerozolimskim więzieniu, gdzie oczekiwał na wykonie wyroku śmierci. Epizod ten jest jednym z wielu bardzo trudnych momentów historii rozwijającego się chrześcijaństwa. Jednak oprócz wymiaru historycznego możemy odkryć w nim również głęboki sens duchowy i wypływające z niego uniwersalne przesłanie ważne także dla wiernych naszych czasów.
Uroczystość Podwyższenia Krzyża Świętego skłania do refleksji nad znaczeniem tego najbardziej rozpoznawalnego symbolu uczniów Chrystusa. W naszych rozważaniach pozwólmy się poprowadzić jednemu z chrześcijańskich poetów epoki patrystycznej, Wenancjuszowi Fortunatowi, autorowi jednego z najbardziej inspirujących hymnów o Krzyżu Świętym pod tytułem „Pange lingua gloriosi proelium certaminis”.
Królestwo Boże to przestrzeń, w której relacje międzyludzkie przyjmują całkowicie nowy kształt. Niewolnicy stają się tu braćmi swoich panów, Żydzi wezwani są do wspólnoty z poganami, a człowiek staje się dzieckiem Boga. W Królestwie Bożym Jezus czyni swą Matkę Matką umiłowanego ucznia, a tych, co wypełniają wolę Boga, uznaje za swe matki.
Wśród wielu przysłów zapisanych przez Syracydesa znajduje się i takie, które wysławia piękno dobrej kobiety: Jak słońce wschodzące na wysokościach Pana, tak piękność dobrej kobiety między ozdobami jej domu (Syr 26, 16). Kilka zanotowanych poniżej refleksji nad słowami Mędrca pozwoli nam zgłębić przestrzeń piękna kobiety.
Konstrukcja literacka analizowanego przysłowia ukazuje piękno dobrej kobiety w promieniach wschodzącego słońca. Mędrzec poprzez podwójne zastosowanie przyimka en (w) otwiera przed naszymi oczyma dwa miejsca, dwie przestrzenie. W przestrzeniach tych pozwala nam dostrzec dwie osoby: Boga oraz kobietę.
Św. Tomasz z Akwinu (1225–1274) uznawany jest za jednego z najwybitniejszych teologów chrześcijaństwa. Za swój ogromny wkład w wyjaśnianie i nauczania prawd wiary zyskał tytuł Doktora Kościoła. W opracowanym przez niego Komentarzu do Ewangelii Jana (Antyk, Kęty 2002) wielokrotnie została poruszona tematyka królewskiej godności Jezusa Chrystusa. Ma to między innymi miejsce w komentarzu do fragmentu opisującego uroczysty wjazd Pana Jezusa do Jerozolimy. Jego lektura zachęca nas do odważnego przyjęcia Jezusa Króla, który przychodzi do nas z łagodnością i dla naszego dobra.
Ewangelia według św. Jana zawiera opis rozmnożenia chleba, który kończy się niezwykłą sceną. Oto tłum nakarmiony przez Jezusa rozpoznał w Nim przyobiecanego przodkom proroka i chciał Go porwać, aby uczynić Go swoim królem. Jezus jednak wycofał się na górę. Dlaczego nie skorzystał z nadarzającej się okazji do przejęcia władzy? Na to pytanie próbował udzielić odpowiedzi jeden z najwybitniejszych teologów Kościoła, św. Tomasz z Akwinu (1225-1274) w Komentarzu do Ewangelii Jana (Antyk, Kęty 2002). Odnosząc się do słów Ewangelii, Akwinata wyraził swój pogląd odnośnie do królewskiej godności Jezusa. Temat ten jest szczególnie ważny w kontekście proklamowanego w Polsce 19 listopada 2016 roku Jubileuszowego Aktu Przyjęcia Jezusa Chrystusa za Króla i Pana. Czyżby Pan Jezus nie życzył sobie, by ludzie uznawali Go za Króla?