Cała mądrość pochodzi od Pana (Syr 1, 1)
Człowiek jest istotą stworzoną do życia we wspólnocie z innymi ludźmi. Szczególnie ważną wspólnotą jest rodzina. By mogła ona właściwie funkcjonować, trzeba spełnić kilka podstawowych warunków. Jednym z nich jest odpowiednia komunikacja, którą można porównać do budowania mostów między osobnymi skrawkami lądu. Warto poznać podstawowe zasady rodzinnego budowania mostów, by nikt nie czuł się jak samotna wyspa.
Relacje małżeńskie i rodzinne niosą ze sobą wiele wspaniałych chwil pozwalających doświadczyć prawdziwego szczęścia. Zdarza się jednak, że radość wspólnej wędrówki przez życie przesłaniają chmury konfliktów. Chcąc zmniejszyć negatywne skutki sporów, warto przyjrzeć się ich przyczynom i z wyprzedzeniem podjąć odpowiednie działania. Pomóc w tym może zapoznanie się z komunikatem na temat przyczyn konfliktów opublikowanych przez Centrum Badania Opinii Społecznej.
„Sakrament Miłości, Najświętsza Eucharystia jest darem, jaki Jezus Chrystus czyni z samego siebie, objawiając nam nieskończoną miłość Boga wobec każdego człowieka”. Tym zdaniem rozpoczyna się napisana przez Benedykta XVI posynodalna adhortacja apostolska „Sacramentum Caritatis” o Eucharystii, źródle i szczycie życia i misji Kościoła. Rozpoczęty w Wielki Czwartek w archidiecezji krakowskiej Kongres Eucharystyczny to dobra okazja do przypomnienia przynajmniej kilku wybranych refleksji papieża na temat Najświętszego Sakramentu – szczególnie w odniesieniu do miłości małżeńskiej.
Świadkowie męki i zmartwychwstania Zbawiciela
„Nie za wymyślonymi bowiem mitami postępowaliśmy wtedy, gdy daliśmy wam poznać moc i przyjście Pana naszego, Jezusa Chrystusa, ale jako naoczni świadkowie Jego wielkości” (2 P 1, 16). Przywołane tu słowa św. Piotra Apostoła podkreślają realność głoszonej przez niego Ewangelii o Synu Bożym, który stał się Człowiekiem, został umęczony, ukrzyżowany i pogrzebany, a trzeciego dnia zmartwychwstał. Przekonanie, że odwieczne Słowo rzeczywiście stało się Ciałem i zamieszkało pośród ludzi, odzwierciedla się w trosce wiernych o materialne pamiątki po Panu Jezusie.
Czas Wielkiego Postu kieruje uwagę wierzących na biblijne opisy męki i śmierci Pana Jezusa. Zawierają one szereg informacji wymagających odpowiedniego komentarza historycznego i teologicznego. Spośród wielu tego typu opracowań na szczególną uwagę zasługuje dzieło pod tytułem „Jezus z Nazaretu” autorstwa Josepha Ratzingera, papieża Benedykta XVI. W książce tej wielokrotnie pojawia się kluczowy dla zrozumienia dzieła intronizacji temat królestwa Bożego i królowania Chrystusa. Wątkiem, na który chciałbym tutaj zwrócić szczególną uwagę, jest temat królestwa prawdy, który wybrzmiewa podczas procesu Pana Jezusa.
„Krew jaką dali Bogu i Polsce, utwierdzi i wzmocni pobożność prawdziwą w naszym narodzie i stanie się obfitym nasieniem w przyszłości…”. Słowa te pochodzą z gazety „Wiarus” i są komentarzem do wydarzeń, które rozegrały się w styczniu 1874 roku na Podlasiu. Odbiły się one szerokim echem w prasie drukowanej na ziemiach polskich i nie tylko. W tym roku obchodzimy 150. rocznicę tych tragicznych wypadków, które zaowocowały wyniesieniem na ołtarze Wincentego Lewoniuka i XII Towarzyszy – Błogosławionych Męczenników z Pratulina.
Czas Bożego Narodzenia stanowi wspaniałą okazję do pochylenia się nad biblijnymi opisami przyjścia na świat Pana Jezusa. Ich treść jest zapewne wszystkim dobrze znana. Każdy przecież nie raz już w życiu słyszał o betlejemskiej stajence, chórach anielskich, pasterzach i okrutnym Herodzie. Aby jednak historia Narodzenia nam nie spowszedniała, warto zgłębiać jej znaczenie. Zachęcam, by w wolnej chwili usiąść w pobliżu choinki i przy ciepłym świetle lampek oddać się lekturze wspaniałego komentarza do pierwszych rozdziałów Ewangelii, jakim jest książka pt. „Jezus z Nazaretu. Dzieciństwo” napisana przez śp. papieża Benedykta XVI. Spośród kilku poruszonych w niej wątków chciałbym po krótce przybliżyć ten, który dotyczy zagadkowej Gwiazdy Betlejemskiej i tajemniczych Mędrców ze Wschodu.
Adwent to czas przygotowania na spotkanie z przychodzącym Panem Jezusem. Aby dobrze przeżyć tygodnie poprzedzające Boże Narodzenie, warto znaleźć duchowego przewodnika, którego przykład inspiruje i motywuje do działania. Kimś, kto świetnie nadaje się do tej roli, z całą pewnością jest wspominany w liturgii 2 grudnia bł. o. Rafał Chyliński, osiemnastowieczny franciszkanin, który z prostotą i pokorą podążał przez życie drogą miłości Boga i bliźniego.
Ewangelia odnotowuje wydarzenie, podczas którego Pan Jezus powiedział: „Pozwólcie dzieciom przychodzić do Mnie, nie przeszkadzajcie im; do takich bowiem należy królestwo Boże. Zaprawdę, powiadam wam: Kto nie przyjmie królestwa Bożego jak dziecko, ten nie wejdzie do niego” (Mk 10, 14-15). Po tych słowach Pan Jezus brał dzieci w objęcia, kładł na nie ręce i błogosławił je. Podkreślił w ten sposób, że również najmłodsi mają prawo do spotkania z Nim i poznawania Jego nauki. Jako najlepszy Nauczyciel dał do zrozumienia, by wspólnota jego uczniów, nie tylko nie zapominała o dzieciach, ale by od nich uczyła się, jak przyjmować królestwo Boże.
Treść listopadowych świąt – Uroczystości Wszystkich Świętych i Święta Niepodległości – skłania do refleksji nad sensem zmagań podejmowanych przez człowieka, zarówno w wymiarze doczesnym, jak i wiecznym. Pomocą w tych listopadowych rozmyślaniach może służyć wielu świętych i błogosławionych, którzy w drodze do ojczyzny niebiańskiej odznaczali się miłością do tej ziemskiej, w jej konkretnych uwarunkowaniach historycznych.