Cała mądrość pochodzi od Pana (Syr 1, 1)
Przeżywany obecnie w Kościele Rok Rodziny „Amoris laetitia” jest okazją do zgłębiania treści adhortacji apostolskiej papieża Franciszka o miłości w rodzinie. Opublikowana w 2016 roku adhortacja zawiera wiele cennych wskazówek, które prowadzą do tytułowej „radości miłości”. Jedna z nich dotyczy okazywania czułości. Papież wspomniał o niej w różnych kontekstach, zawsze jednak akcentując jej pozytywny wpływ na relacje małżeńskie i rodzinne.
Rok Rodziny „Amoris laetitia” zachęca do wspólnego przeżywania radości z życia małżeńskiego i rodzinnego. Dla chrześcijan źródłem prawdziwego szczęścia jest doświadczenie zbawiającej miłości Boga objawionej przez Jezusa Chrystusa w Duchu Świętym. To doświadczenie skłania wierzących do celebrowania misteriów upamiętniających wydarzenia zbawcze, spośród których na pierwsze miejsce wysuwa się męka, śmierć i zmartwychwstanie Pana Jezusa. Warto, by świętowanie Misterium paschalnego znalazło swoje miejsce także w rodzinie jako domowym Kościele i by w ten sposób przyczyniło się do przeżywania – zgodnie z hasłem Roku Rodziny – radości miłości.
Przeżywany obecnie w Kościele Rok Rodziny Amoris leatitia jest zachętą do refleksji nad treściami zawartymi w posynodalnej adhortacji papieża Franciszka pod tytułem Amoris laetitia, czyli „Radość miłości”. Jednym z tematów poruszonych w adhortacji przez ojca świętego jest modlitwa rodzinna. Papież podkreślił prosty i jakże oczywisty fakt, że „rodzina, która razem się modli, trwa razem” (AL 227). Modlitwa umacnia bowiem jedność człowieka z Bogiem, który jest Miłością. Dlatego właśnie modlitwa odgrywa ważną rolę w budowaniu i umacnianiu jedności małżeństwa i rodziny.
Jubileuszowy Akt Przyjęcia Jezusa Chrystusa za Króla i Pana proklamowany w Polsce w 2016 roku trzykrotnie wskazuje na rodzinę: poprzez aklamację wyrażającą pragnienie, by Chrystus królował w naszych rodzinach, poprzez zobowiązanie porządkowania całego naszego życia rodzinnego według prawa Jezusa Króla oraz poprzez przyrzeczenie troski o świętość naszych rodzin i chrześcijańskie wychowanie dzieci. W tym kontekście wydaje się zrozumiałe, że w ramach Ogólnopolskiego Kongresu Jezusa Chrystusa Króla podejmującego temat realizacji Jubileuszowego Aktu Przyjęcia Jezusa Chrystusa za Króla i Pana w diecezjach i parafiach pojawiło się zagadnienie powołania rodziny do budowania Królestwa Bożego w dziejach. O powołaniu tym wyraźnie napisał św. Jan Paweł II w Adhortacji apostolskiej Familiaris consortio opublikowanej 22 listopada 1981 roku, czyli 40 lat temu, w Uroczystość Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata. Papież wskazał w tym dokumencie cztery zadania rodziny chrześcijańskiej: tworzenie wspólnoty osób, służbę życiu, uczestnictwo w rozwoju społeczeństwa oraz uczestnictwo w życiu i misji Kościoła.
Praca jako działalność zmierzająca do wytworzenia dóbr i uzyskania tą drogą zarobku należy do odwiecznych doświadczeń człowieka. Już w biblijnym opisie stworzenia Bóg objawia się ludziom jako podejmujący pracę. Stwarzając człowieka na swój obraz i podobieństwo, obdarza go powołaniem do pracy. Podejmuje ją również wcielony Syn Boży. Jezus, Cieśla z Nazaretu, uświęca pracę ludzką, która wpisuje się w wielką tajemnicę zbawienia. Gdy swoją pracę człowiek podejmuje w duchowej jedności z Panem Jezusem i gdy wykonując swoje obowiązki, kieruje się przykazaniem miłości, wówczas jego wysiłki przyczyniają się do wzrostu Królestwa Chrystusowego w świecie. O tym przypomina nam Jubileuszowy Akt Przyjęcia Jezusa Chrystusa za Króla i Pana, który zawiera wezwanie: „w naszych urzędach, miejscach pracy, służby i odpoczynku – króluj nam, Chryste!” Wypowiadając te słowa, wyrażamy pragnienie, by Zbawiciel objął te wymiary naszej codzienności swoim panowaniem i by towarzyszył nam w tych miejscach, w których na co dzień stawia nas Opatrzność.
Pismo Święte wiele uwagi poświęca miłości. Jeden z najpiękniejszych jej obrazów możemy znaleźć w Pieśni nad pieśniami. W utworze tym kilka razy występuje określenie oblubienicy mianem „przyjaciółki”, na przykład w zdaniu: „O jak piękna jesteś, przyjaciółko moja, jakże piękna!” (Pnp 4, 1). Również oblubieniec został określony mianem przyjaciela (por. Pnp 5, 16). Obchodząc w Kościele Rok Rodziny Amoris laetitia, sięgamy do opublikowanej w 2016 roku przez papieża Franciszka Adhortacji apostolskiej o tym samym tytule, który oznacza Radość miłości. Bazując na depozycie Biblii i Tradycji, ojciec święty poruszył w tym dokumencie temat miłości małżeńskiej, którą nazwał „największą przyjaźnią”.
Pismo Święte nazywa Boga Twórcą piękności. Ludzie, których Bóg uczynił na swój obraz i podobieństwo, zostali wyposażeni w zdolności potrzebne do tworzenia. Objawienie biblijne mówi też o takich sytuacjach, kiedy to sam Bóg wzywa ludzi do tworzenia. Tak jest na przykład w przypadku arki Noego, tablic Dekalogu i węża miedzianego na pustyni. Na czoło wysuwa się tu jednak namiot spotkania z arką przymierza przechowywaną w jego najświętszej części oraz inne przedmioty związane z kultem, takie jak ołtarz, menora i szaty kapłańskie. Przedmioty te uznawano za święte, a osoby niepowołane nie miały prawa nawet ich dotykać. Ich piękno miało wskazywać na majestat Pana Boga, a odpowiednie ich używanie było wyrazem czci należnej Stwórcy. Czerpiąc ze źródła Objawienia również Kościół troszczy się o godne sprawowanie kultu, któremu służą odpowiednio do tego przygotowane miejsca i przedmioty. Ich piękno powinno wyrażać pełną czci postawę ludzi wobec Boga, a odnoszenie się z szacunkiem do ich sakralnego charakteru powinno wyrażać miłość wiernych względem Stwórcy.
W życiu małżeńskim i rodzinnym ważne miejsce zajmuje obchodzenie rocznic i jubileuszy. Przypominają nam one o początku przebytej drogi, pomagają dokonać podsumowania, zebrać siły i z nadzieją patrzeć w przyszłość. W tym roku obchodzimy rocznicę o wyjątkowym znaczeniu dla wszystkich rodzin tworzących Kościół. Mam na myśli 40-lecie Adhortacji apostolskiej Familiaris consortio św. Jana Pawła II opublikowanej 22 listopada 1981 roku. Papież ogłosił ją w Uroczystość Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata. W dokumencie tym Ojciec Święty wielokrotnie podkreślił królewską godność Jezusa Chrystusa oraz królewską misję świeckich, a rodzinom przypomniał o ich powołaniu do budowania Królestwa Bożego w dziejach. Powołanie to wpisuje się w cztery główne zadania rodzin chrześcijańskich, o których chciałbym tu przypomnieć.
Paweł Apostoł naucza, że miłość „wszystko znosi, wszystkiemu wierzy, we wszystkim pokłada nadzieję, wszystko przetrzyma” (1 Kor 13, 7-8). W nawiązaniu do tych słów papież Franciszek stwierdził, że te cztery wyrażenia zawierające słowo „wszystko” podkreślają pewną totalność miłości oraz jej zdolność do stawienia czoła wszystkim stającym przed nią zagrożeniom. Papież poruszył ten temat w wydanej w 2016 roku Adhortacji apostolskiej Amoris laetitia (por. 111). Tytuł tego dokumentu podkreśla radość, którą miłość wnosi w życie rodzinne. Chcąc zachęcić nas do pochylenia się nad tym tematem, papież ogłosił Rok Rodziny Amoris laetitia, który obecnie obchodzimy w Kościele. Wśród wielu ważnych spraw, które zajmują nas na co dzień, warto znaleźć chwilę na przemyślenie tego, co chce nam przekazać następca św. Piotra.
W Mądrości Syracha możemy przeczytać, że „błogosławieństwo ojca umacnia domy dzieci” (Syr 3, 9). Często myślę o przyszłości moich pociech i chciałbym, żeby im się w życiu powodziło. Mocny dom, którego obraz przywołał Syracydes, można uznać za symbol pomyślności. Ciekawe, że biblijny mędrzec nie wspomniał tu o zapewnieniu dzieciom świetnego wykształcenia lub oszczędności na dobry start, a wskazał właśnie na błogosławieństwo. Czym zatem jest ojcowskie błogosławieństwo, że posiada aż tak niezwykłe właściwości?