Cała mądrość pochodzi od Pana (Syr 1, 1)
„Tyś, Panie, Królem moim, Tyś moim Bogiem. Tobie niechaj służy wszystko, czego się nauczyłem pożytecznego w chłopięctwie. Tobie niech służy wszystko, cokolwiek mówię, piszę, czytam, obliczam” (I, 15). Z dwóch względów umieszczam na początku te słowa z „Wyznań” św. Augustyna z Hippony. Po pierwsze, dlatego, że też pragnę służyć Jezusowi Królowi wszystkim, co potrafię, a po drugie, dlatego, że pragnę pochylić się nad tematem królowania Chrystusa w cytowanym dziele.
„Kazania o Najświętszej Maryi Pannie” autorstwa św. Bernarda z Clairvaux (tłum. I. Bobicz, Oficyna Wydawnicza VIATOR, Warszawa 2000) są wielką pochwałą Matki Zbawiciela. Nazywając Maryję Królową Łagodną, Królową Dziewic, Królową Nieba i Królową Świata, Biały Opat miał głęboką świadomość chrystologicznego kontekstu tych tytułów: „Nie ma wątpliwości, że cokolwiek wypowiadamy na pochwałę Matki, to też i Syna dotyczy; i znowuż – gdy składamy hołd Synowi, nie pomijamy tym i chwały Matki” (s. 70). Z tego względu w zbiorze tekstów dotyczących Maryi możemy znaleźć również wypowiedzi poświęcone Jej Synowi, w tym również dotyczące Jego królewskiej godności.
Św. Benedykt z Nursji na początku wykładu zasad, jakimi powinien kierować się mnich, przywołał obraz służby wojskowej. Nawiązał w ten sposób do motywu znanego nie tylko z życia codziennego, lecz także z listów św. Pawła. Podobnie jak Apostoł, św. Benedykt podkreślił też królewską godność Jezusa Chrystusa. Ponieważ zaś 19 listopada 2016 roku proklamowaliśmy w naszej Ojczyźnie Jubileuszowy Akt Przyjęcia Jezusa Chrystusa za Króla i Pana, warto spojrzeć na jego duchowy wymiar z perspektywy nauk zawartych w „Regule” św. Benedykta.
Jakiś czas temu jeden z kolegów zachęcił mnie do przeczytania Kościelnej wiosny (Znak, Kraków 2013). Książka napisana została w konwencji wywiadu, więc w tok rozmowy potrafi wciągnąć chyba każdego czytelnika. Zwłaszcza że pytania stawiane w niej biskupowi Grzegorzowi Rysiowi przez Krystynę Strączek dotyczą aktualnych spraw z życia Kościoła. Oczywiście każdy, kto weźmie książkę do rąk, znajdzie w niej tematy odpowiadające jego indywidualnym zainteresowaniom. Ze względu na moje zaangażowanie w przygotowania do Jubileuszowego Aktu Przyjęcia Jezusa Chrystusa za Króla i Pana, który proklamowano 19 listopada 2016 r. w Sanktuarium Miłosierdzia Bożego w Łagiewnikach, zwróciłem uwagę na wątki wiążące się z królowaniem Boga.
W przekazanych przez Ewangelistów opisach procesu i męki Pana Jezusa wielokrotnie poruszana jest sprawa Jego mesjańskiej godności. Gdy jednak starszyzna żydowska i rzymski namiestnik widzą w tym uzasadnienie wyroku śmierci, to dla Dobrego Łotra wiara w Jezusa Króla jest źródłem nadziei na życie w raju.
Podczas proklamacji Jubileuszowego Aktu Przyjęcia Jezusa Chrystusa za Króla i Pana przyrzekaliśmy pełnić Jego wolę i strzec prawości naszych sumień. Sumienie, jako dana każdemu człowiekowi przez Stwórcę zdolność oceniania wartości moralnej czynów, musi być kształtowane w duchu prawd przez Boga objawionych. Tylko wówczas człowiek będzie zdolny do wypełniania woli Jezusa Króla, gdy będzie znał Jego prawa i wiedział, jak je stosować w swojej codzienności. Służyć temu powinna refleksja moralna i codzienne doskonalenie się w cnotach.
Już od dnia proklamacji Jubileuszowego Aktu Przyjęcia Jezusa Chrystusa za Króla i Pana w Sanktuarium Miłosierdzia Bożego w Krakowie pojawiły się przejawy krytyki pod jego adresem. O ile trudno się dziwić niechęci objawianej przez środowiska ateistyczne i liberalne, to jednak niepokój i rozczarowanie wywołuje atak ze strony środowisk katolickich, również tych konserwatywnych. Ujawnia się w nich daleko posunięta sztywność w myśleniu, która wyraża się w negowaniu wartości Aktu na przykład ze względu na stylistykę i wyrażenia synonimiczne. Czyżbyśmy mieli do czynienia z ludźmi o mentalności magicznej, dla których Intronizacja to zaklęcie tracące swą skuteczność w wyniku użycia innych od dotychczas stosowanych sformułowań?
Rozpoczynający się okres Wielkiego Postu powinien być dla nas czasem pokuty i nawrócenia. Jubileuszowy Akt Przyjęcia Jezusa Chrystusa za Króla i Pana, którego proklamacja dokonała się 19 listopada 2016 r. w Krakowie, wskazuje nam kilka obszarów życia, którym powinniśmy przyjrzeć się uważniej i zastanowić się, komu są podporządkowane. Czy w naszym życiu króluje grzech, czy Jezus Chrystus?
Był zimny, wietrzny wieczór. Mały Krzyś siedział na łóżku w swoim pokoju. Lubił patrzeć na gwiazdy, które ozdabiały ciemne niebo. Tym razem jednak nawet ich widok nie poprawił mu humoru. Mama chłopca szybko zauważyła smutek na twarzy synka.
– Wyglądasz na zmartwionego. Co się stało, kochanie? – zapytała.
– Ach, starałem się dziś zrobić coś wyjątkowego i chyba nic mi nie wyszło. – westchnął Krzyś.
– Starałeś się, to już bardzo dużo. – odpowiedziała mama.
– Rano włożyłem tacie rysunek do teczki na dokumenty i tego nie zauważył. W przedszkolu z Filipkiem posprzątałem półkę z książkami, a pani pochwaliła tylko kolegę. Chyba nikt mnie nie zauważa.
Jubileuszowy Akt Przyjęcia Jezusa Chrystusa za Króla i Pana, który proklamowany został w krakowskich Łagiewnikach 19 listopada 2016 roku, wymagał wielu przygotowań. Jednym z ważnych zadań było podjęcie dialogu między poszczególnymi ruchami intronizacyjnymi, którego zasadniczym celem było przedstawienie rozumienia Intronizacji Jezusa Króla w danym ruchu oraz uzgodnienie dalszych wspólnych działań w jedności z pasterzami Kościoła w Polsce. Temu miało służyć sympozjum sprawozdawczo-naukowe, które odbyło się 10 października 2015 roku na Jasnej Górze. Owocem spotkania biskupów z przedstawicielami grup intronizacyjnych jest publikacja zatytułowana „Królowanie Jezusa w Polsce. Zaangażowanie ruchów intronizacyjnych i głos Magisterium Kościoła”. Śmiało można stwierdzić, że jest to bezcenne źródło wiedzy dla wszystkich, którzy pragną lepiej poznać genezę i kontekst naszego Jubileuszowego Aktu.