Cała mądrość pochodzi od Pana (Syr 1, 1)
Około dziesięć lat po śmierci Pana Jezusa św. Piotr Apostoł znalazł się w jerozolimskim więzieniu, gdzie oczekiwał na wykonie wyroku śmierci. Epizod ten jest jednym z wielu bardzo trudnych momentów historii rozwijającego się chrześcijaństwa. Jednak oprócz wymiaru historycznego możemy odkryć w nim również głęboki sens duchowy i wypływające z niego uniwersalne przesłanie ważne także dla wiernych naszych czasów.
Uroczystość Podwyższenia Krzyża Świętego skłania do refleksji nad znaczeniem tego najbardziej rozpoznawalnego symbolu uczniów Chrystusa. W naszych rozważaniach pozwólmy się poprowadzić jednemu z chrześcijańskich poetów epoki patrystycznej, Wenancjuszowi Fortunatowi, autorowi jednego z najbardziej inspirujących hymnów o Krzyżu Świętym pod tytułem „Pange lingua gloriosi proelium certaminis”.
Już prawie dziesięć lat katechizuję w szkole położonej na terenie krakowskiej parafii prowadzonej przez Księży Misjonarzy św. Wincentego a Paulo. Idąc do pracy, przechodzę przez park noszący imię tego świętego, a w samym sercu parku stoi jego pomnik. Liturgiczne wspomnienie świętego, przypadające na dzień 27 września, mogłoby być wystarczająco dobrą okazją do przywołania najważniejszych faktów z jego życia, jednak obecnie chodzi o coś poważniejszego. Rodzina Wincentyńska obchodzi w tym roku dostojny jubileusz 400-lecia charyzmatu. W związku z tym koniecznie trzeba przypomnieć postać patrona katolickich dzieł miłosierdzia.
Królestwo Boże to przestrzeń, w której relacje międzyludzkie przyjmują całkowicie nowy kształt. Niewolnicy stają się tu braćmi swoich panów, Żydzi wezwani są do wspólnoty z poganami, a człowiek staje się dzieckiem Boga. W Królestwie Bożym Jezus czyni swą Matkę Matką umiłowanego ucznia, a tych, co wypełniają wolę Boga, uznaje za swe matki.
Wśród wielu przysłów zapisanych przez Syracydesa znajduje się i takie, które wysławia piękno dobrej kobiety: Jak słońce wschodzące na wysokościach Pana, tak piękność dobrej kobiety między ozdobami jej domu (Syr 26, 16). Kilka zanotowanych poniżej refleksji nad słowami Mędrca pozwoli nam zgłębić przestrzeń piękna kobiety.
Konstrukcja literacka analizowanego przysłowia ukazuje piękno dobrej kobiety w promieniach wschodzącego słońca. Mędrzec poprzez podwójne zastosowanie przyimka en (w) otwiera przed naszymi oczyma dwa miejsca, dwie przestrzenie. W przestrzeniach tych pozwala nam dostrzec dwie osoby: Boga oraz kobietę.
W listach św. Pawła Apostoła możemy znaleźć wiele fragmentów, w których przedstawione zostały zasady dotyczące życia rodzinnego. Sam Apostoł wiódł życie bezżenne, posiadał jednak krewnych i na co dzień funkcjonował wśród ludzi żyjących w rodzinach. Te doświadczenia pomogły mu wyrobić sobie opinie w wielu kwestiach, a udoskonalone przez Boże natchnienie stały się źródłem ponadczasowej mądrości dla pokoleń chrześcijan. Warto więc poświęcić trochę uwagi tym doświadczeniom.
Św. Tomasz z Akwinu (1225–1274) uznawany jest za jednego z najwybitniejszych teologów chrześcijaństwa. Za swój ogromny wkład w wyjaśnianie i nauczania prawd wiary zyskał tytuł Doktora Kościoła. W opracowanym przez niego Komentarzu do Ewangelii Jana (Antyk, Kęty 2002) wielokrotnie została poruszona tematyka królewskiej godności Jezusa Chrystusa. Ma to między innymi miejsce w komentarzu do fragmentu opisującego uroczysty wjazd Pana Jezusa do Jerozolimy. Jego lektura zachęca nas do odważnego przyjęcia Jezusa Króla, który przychodzi do nas z łagodnością i dla naszego dobra.
Ewangelia według św. Jana zawiera opis rozmnożenia chleba, który kończy się niezwykłą sceną. Oto tłum nakarmiony przez Jezusa rozpoznał w Nim przyobiecanego przodkom proroka i chciał Go porwać, aby uczynić Go swoim królem. Jezus jednak wycofał się na górę. Dlaczego nie skorzystał z nadarzającej się okazji do przejęcia władzy? Na to pytanie próbował udzielić odpowiedzi jeden z najwybitniejszych teologów Kościoła, św. Tomasz z Akwinu (1225-1274) w Komentarzu do Ewangelii Jana (Antyk, Kęty 2002). Odnosząc się do słów Ewangelii, Akwinata wyraził swój pogląd odnośnie do królewskiej godności Jezusa. Temat ten jest szczególnie ważny w kontekście proklamowanego w Polsce 19 listopada 2016 roku Jubileuszowego Aktu Przyjęcia Jezusa Chrystusa za Króla i Pana. Czyżby Pan Jezus nie życzył sobie, by ludzie uznawali Go za Króla?
Szymon syn Jony, rybak znad Jeziora Galilejskiego, nazwany przez Pana Jezusa Piotrem, Opoką, odegrał w początkach Kościoła decydującą rolę jako przywódca pierwotnej wspólnoty chrześcijańskiej. Głosząc ewangelię, dotarł aż do Rzymu, stolicy Imperium Romanum, gdzie został ukrzyżowany za wiarę. Kilka wieków później imperium upadło, a Rzym stał się stolicą następców św. Piotra. Stamtąd rozciąga się władza papieży obejmująca obecnie ponad miliard katolików na całym świecie.
O charakterze władzy biskupa Rzymu pisał św. Leon Wielki (zm. 461 r.), jeden z najwybitniejszych papieży w dziejach Kościoła. W kontekście proklamowanego w Polsce 19 listopada 2016 roku Jubileuszowego Aktu Przyjęcia Jezusa Chrystusa za Króla i Pana warto zwrócić uwagę na podkreślane przez św. Leona Wielkiego źródło władzy św. Piotra i jego następców w królewskiej władzy Chrystusa.
