Cała mądrość pochodzi od Pana (Syr 1, 1)
„Tyś, Panie, Królem moim, Tyś moim Bogiem. Tobie niechaj służy wszystko, czego się nauczyłem pożytecznego w chłopięctwie. Tobie niech służy wszystko, cokolwiek mówię, piszę, czytam, obliczam” (I, 15). Z dwóch względów umieszczam na początku te słowa z „Wyznań” św. Augustyna z Hippony. Po pierwsze, dlatego, że też pragnę służyć Jezusowi Królowi wszystkim, co potrafię, a po drugie, dlatego, że pragnę pochylić się nad tematem królowania Chrystusa w cytowanym dziele.
Św. Benedykt z Nursji na początku wykładu zasad, jakimi powinien kierować się mnich, przywołał obraz służby wojskowej. Nawiązał w ten sposób do motywu znanego nie tylko z życia codziennego, lecz także z listów św. Pawła. Podobnie jak Apostoł, św. Benedykt podkreślił też królewską godność Jezusa Chrystusa. Ponieważ zaś 19 listopada 2016 roku proklamowaliśmy w naszej Ojczyźnie Jubileuszowy Akt Przyjęcia Jezusa Chrystusa za Króla i Pana, warto spojrzeć na jego duchowy wymiar z perspektywy nauk zawartych w „Regule” św. Benedykta.
W przekazanych przez Ewangelistów opisach procesu i męki Pana Jezusa wielokrotnie poruszana jest sprawa Jego mesjańskiej godności. Gdy jednak starszyzna żydowska i rzymski namiestnik widzą w tym uzasadnienie wyroku śmierci, to dla Dobrego Łotra wiara w Jezusa Króla jest źródłem nadziei na życie w raju.
Podczas proklamacji Jubileuszowego Aktu Przyjęcia Jezusa Chrystusa za Króla i Pana przyrzekaliśmy pełnić Jego wolę i strzec prawości naszych sumień. Sumienie, jako dana każdemu człowiekowi przez Stwórcę zdolność oceniania wartości moralnej czynów, musi być kształtowane w duchu prawd przez Boga objawionych. Tylko wówczas człowiek będzie zdolny do wypełniania woli Jezusa Króla, gdy będzie znał Jego prawa i wiedział, jak je stosować w swojej codzienności. Służyć temu powinna refleksja moralna i codzienne doskonalenie się w cnotach.
Już od dnia proklamacji Jubileuszowego Aktu Przyjęcia Jezusa Chrystusa za Króla i Pana w Sanktuarium Miłosierdzia Bożego w Krakowie pojawiły się przejawy krytyki pod jego adresem. O ile trudno się dziwić niechęci objawianej przez środowiska ateistyczne i liberalne, to jednak niepokój i rozczarowanie wywołuje atak ze strony środowisk katolickich, również tych konserwatywnych. Ujawnia się w nich daleko posunięta sztywność w myśleniu, która wyraża się w negowaniu wartości Aktu na przykład ze względu na stylistykę i wyrażenia synonimiczne. Czyżbyśmy mieli do czynienia z ludźmi o mentalności magicznej, dla których Intronizacja to zaklęcie tracące swą skuteczność w wyniku użycia innych od dotychczas stosowanych sformułowań?
Rozpoczynający się okres Wielkiego Postu powinien być dla nas czasem pokuty i nawrócenia. Jubileuszowy Akt Przyjęcia Jezusa Chrystusa za Króla i Pana, którego proklamacja dokonała się 19 listopada 2016 r. w Krakowie, wskazuje nam kilka obszarów życia, którym powinniśmy przyjrzeć się uważniej i zastanowić się, komu są podporządkowane. Czy w naszym życiu króluje grzech, czy Jezus Chrystus?
Św. Teresa z Avili, zwana też Teresą od Jezusa, szesnastowieczna Karmelitanka Bosa i Doktor Kościoła, w dziele zatytułowanym „Twierdza wewnętrzna” wielokrotnie określa Boga mianem Króla. W kontekście Jubileuszowego Aktu Przyjęcia Jezusa Chrystusa za Króla i Pana, który proklamowany był 19 listopada 2016 roku w Sanktuarium Miłosierdzia Bożego w krakowskich Łagiewnikach, spojrzenie na prawdę o królowaniu Boga z perspektywy duchowości chrześcijańskiej może przyczynić się do pogłębienia znaczenia tego wydarzenia.
Już w pierwszym rozdziale swoich rozważań, pisząc o piękności i godności duszy ludzkiej, św. Teresa mówi o Bogu jako Królu. Nie wiedząc, jak wyjaśnić siostrom zakonnym „pewne wątpliwości, jakie mają w rzeczach modlitwy”, na klęczkach błagała Pana o podpowiedź. Wówczas pojawiła się w jej głowie następująca myśl: „Przedstawiła mi się dusza nasza jako twierdza cała z jednego diamentu albo na wskroś przejrzystego kryształu, podzielona na wiele rozmaitych komnat, podobnie jak i w niebie mieszkań jest wiele. Bo w istocie, siostry, jeśli dobrze rzecz zważymy, dusza sprawiedliwego nie jest niczym innym jak prawdziwym rajem, w którym, jak Pan mówi, z radością przebywa. Jakież bowiem, powiedzcie same, musi być to mieszkanie, w którym Król tak potężny, tak mądry, tak przeczysty, tak dobra wszelkiego pełny, rozkosz dla siebie znajduje?” („Twierdza wewnętrzna”, Poznań 2000, s. 33).
Tomasz à Kempis (1380-1471), autor ponadczasowego dzieła ascetycznego zatytułowanego „O naśladowaniu Chrystusa”, przekazuje swoim czytelnikom wiele praktycznych wskazówek pozwalających dojść do Królestwa Bożego. Siłą rzeczy przekazuje również swoje refleksje o Władcy tego Królestwa i nawołuje do walki u Jego boku przeciwko zakusom diabła.
Tomasz à Kempis wielokrotnie w swoim dziele akcentuje prymat życia duchowego w stosunku do troski o sprawy zewnętrzne. Według niego ośrodkiem naszej duchowości powinien być Chrystus.
Ach! jakże słodki był dla mojej duszy pierwszy pocałunek Jezusa!… Był to pocałunek miłości; czułam, że jestem kochana i sama również mówiłam: “Kocham Cię, oddaję się Tobie na zawsze”. Nie było żadnych próśb, zmagań, ofiar; już dawno Jezus i biedna mała Teresa spojrzeli na siebie i zrozumieli się… Tego dnia nie było to już spojrzenie ale zjednoczenie; nie było już dwojga; Teresa znikła jak kropla wody w głębinach oceanu. Pozostał sam Jezus; On był mistrzem, Królem (s. 88-89).
W tak niezwykły sposób opisała swoje doświadczenie spotkania z Chrystusem Eucharystycznym podczas pierwszej Komunii św. Teresa z Lisieux (1873-1897).
We wprowadzeniu do zamieszczonego na stronie Konferencji Episkopatu Polski Komentarza do Jubileuszowego Aktu Przyjęcia Jezusa za Króla i Pana możemy przeczytać, że sprawa oddania Polski pod panowanie Jezusa Króla stała się głośna w związku z wszczęciem w archidiecezji krakowskiej w 1996 roku procesu beatyfikacyjnego Sługi Bożej Rozalii Celakówny. Już 19 listopada w Sanktuarium Miłosierdzia Bożego w krakowskich Łagiewnikach przeżywać będziemy uroczystości towarzyszące Aktowi Przyjęcia Jezusa za Króla i Pana przez Polaków. W związku z tym warto poświęcić trochę uwagi osobie, poprzez którą Pan Jezus wezwał nas do uznania Jego królewskiej władzy.