Cała mądrość pochodzi od Pana (Syr 1, 1)
Dwieście pięćdziesiąt lat po Chrystusie,
Gdy w Rzymie cesarz Decjusz panował,
wielu mieszkańców jego imperium
uznało mądrość Bożego Słowa.
Dzięki odwadze uczniów Jezusa
wielu przestało czcić rzymskich bogów,
lecz za to krwawe prześladowania
spadały na nich ze strony wrogów.
Poganie bowiem tkwili w przesądzie,
że stare bożki za nową wiarę
grad, głód, choroby i inne plagi
w zemście na Rzymian ześlą za karę.
Pismo Święte wielokrotnie przekazuje nam naukę o istnieniu i działaniu w świecie złego ducha. Jest on przeciwnikiem Boga i wrogiem Jego stworzeń. Jest podstępny jak wąż i drapieżny jak lew, budzi grozę niczym smok, ale potrafi przybierać postać anioła światłości. To przez niego śmierć weszła na świat i to w jego mocy znajdują się wszystkie królestwa ziemi. A jednak nastał kres jego panowania. Bóg bowiem tak umiłował świat, że zesłał swojego Syna, aby wybawił naród kroczący w ciemności, a strąciwszy z tronu mrocznego władcę, sam objął królestwo, któremu nie będzie końca.
Królewskie prawo miłości
„Jeżeli Mnie miłujecie, będziecie zachowywać moje przykazania” (J 14, 15). Pan Jezus wzywa swoich uczniów do wypełniania Jego woli wyrażonej w przykazaniach. Wezwanie to jest wciąż aktualne, dlatego też znalazło swój wydźwięk w Jubileuszowym Akcie Przyjęcia Jezusa Chrystusa za Króla i Pana, który został uroczyście proklamowany w Polsce 19 listopada 2016 r. W Akcie tym pojawiły się sformułowania podkreślające, że naród polski pragnie poddać się Prawu Jezusa Króla, że zobowiązuje się porządkować całe swoje życie osobiste, rodzinne i narodowe według Jego Prawa, a jednocześnie prosi Jezusa Króla, by wszystkie podmioty władzy sprawowały rządy sprawiedliwie i stanowiły prawa zgodne z Jego Prawami.
Publikacja “Królewskie prawo miłości” ukazała się nakładem Stowarzyszenia “Róża” (Kraków 2019) jako materiał formacyjny dla osób zaangażowanych w działalność ruchów intronizacyjnych.
W debacie publicznej dość często powraca kwestia płacenia podatków. Zazwyczaj dyskusja nie obejmuje pytania, czy należy płacić podatki, gdyż odpowiedź tutaj wydaje się oczywista. Znacznie częściej spory wywołuje pytanie, jak wysoka powinna być danina i na jakie cele należy przeznaczać środki publiczne. W gąszczu przeróżnych opinii wyrażanych przez polityków i działaczy społecznych można czasem stracić orientację co do oceny moralnej tego zagadnienia. W takiej sytuacji warto sięgnąć do nauki Kościoła i przypomnieć sobie, co na temat płacenia podatków mówi nam Pismo Święte i Tradycja.
Już niedługo każdy dorosły Polak stanie wobec jednego z bardzo ważnych obowiązków obywatelskich – głosowania w wyborach parlamentarnych. Dla katolika udział w wyborach ma nie tylko perspektywę doczesną, ale – właściwie jak wszystko, co czynimy – posiada również wymiar nadprzyrodzony. Oddanie głosu na konkretną osobę reprezentującą jakieś ugrupowanie jest w praktyce wyrazem poparcia dla realizacji programu, który może nas i nasze społeczeństwo przybliżyć lub oddalić od królestwa Chrystusa.
W czasie letnich upałów z przyjemnością chronimy się w zbawiennym cieniu drzew. Wieki temu, w cieniu pewnego figowca przebywał św. Bartłomiej, którego liturgiczne wspomnienie przypada 24 sierpnia. Co Apostoł robił pod drzewem? Na to pytanie nie znamy odpowiedzi. Jedna z ekranizacji biblijnych relacji o życiu Pana Jezusa ukazuje św. Bartłomieja doznającego oświecenia podczas modlitwy. Być może faktycznie Apostoł się modlił. A może po prostu ucinał sobie drzemkę pod liśćmi osłaniającymi go przed południową spiekotą. Dla nas właściwie nie jest istotne, co on tam robił. Ważne, że widział go tam Pan, i że właśnie to odmieniło jego dotychczasowe życie.
Wśród utrwalonych na kartach Ewangelii wydarzeń z życia Pana Jezusa znajduje się również Przemienienie. Opisy tego zdarzenia są bogate w treści teologiczne. Jednym z tych, którzy je wydobyli i poddali głębszej refleksji jest wybitny papież pierwszych wieków chrześcijaństwa, a za razem Doktor Kościoła, św. Leon Wielki (zm. 361). Jego przemyślenia na ten temat zawiera Mowa 51, czyli Homilia na Ewangelię o Przemienieniu Pańskim wygłoszona w sobotę przed II niedzielą Wielkiego Postu (Mowy, przeł. K. Tomczak, Pisma Ojców Kościoła, T. XXIV, Księgarnia św. Wojciecha, Poznań-Warszawa-Lublin 1958, s. 229-236). Lektura Mowy 51 może również obecnie być ubogacająca dla wiernych, którzy pragną zgłębiać misteria życia Jezusa Chrystusa. W kontekście Jubileuszowego Aktu Przyjęcia Jezusa Chrystusa za Króla i Pana szczególną uwagę warto zwrócić na te fragmenty homilii, które akcentują temat królewskiej godności Syna Bożego i powołanie Jego wyznawców do królowania wraz z Nim.
Publiczne wyznawanie win w pewnych sytuacjach może być niezbędne. Czasem jednak może być bardzo złudne. Skąd mamy wiedzieć, czy skruszony winowajca bijący się w piersi na oczach ludzi nie jest tak naprawdę aktorem, który chce ocalić resztki dobrej opinii na swój temat? Takie niebezpieczeństwo w publicznym przyznawaniu się do grzechów dostrzegł św. Bernard z Clairvaux (1090-1153) i opisał je jako dziewiąty z dwunastu stopni pychy.
„Jeśli Ja mocą Ducha Bożego wyrzucam złe duchy, to istotnie przyszło do was Królestwo Boże” (Mt 12, 28). Z słów Pana Jezusa wynika wyraźnie, że dokonywane przez Niego egzorcyzmy są znakiem uobecniającej się pośród ludzi obecności Boga, który odbiera władzę uzurpatorowi z piekła rodem i szerzy w świecie swoje Królestwo miłości, sprawiedliwości i pokoju. Posyłając swoich Apostołów z misją głoszenia Królestwa Niebieskiego, Pan Jezus wezwał ich również do wypędzania złych duchów (por. Mt 10, 8). Kościół do dziś sprawuje egzorcyzmy, które razem z innymi świętymi znakami – błogosławieństwami i poświęceniami – uznaje za sakramentalia.
Każdy z nas, niezależnie od obranej drogi życiowej, wezwany jest do doskonalenia się w naśladowaniu Boga, który jest Miłością. O miłości można powiedzieć wiele. Św. Paweł Apostoł naucza między innymi, że „miłość nie unosi się pychą” (1 Kor 13, 4). Jednym z przejawów pychy jest odrzucanie krytyki i obrona popełnianych grzechów. Temat ten poruszył św. Bernard z Clairvaux (1090-1153), opat cysterski, wybitny teolog i Doktor Kościoła w dziele O stopniach pokory i pychy (WAM, Kraków 1991). Opisał ten problem jako ósmy z dwunastu stopni pychy.