Cała mądrość pochodzi od Pana (Syr 1, 1)
Przeżywany obecnie w Kościele Rok Rodziny „Amoris laetitia” jest okazją do zgłębiania treści adhortacji apostolskiej papieża Franciszka o miłości w rodzinie. Opublikowana w 2016 roku adhortacja zawiera wiele cennych wskazówek, które prowadzą do tytułowej „radości miłości”. Jedna z nich dotyczy okazywania czułości. Papież wspomniał o niej w różnych kontekstach, zawsze jednak akcentując jej pozytywny wpływ na relacje małżeńskie i rodzinne.
Paweł Apostoł naucza, że miłość „wszystko znosi, wszystkiemu wierzy, we wszystkim pokłada nadzieję, wszystko przetrzyma” (1 Kor 13, 7-8). W nawiązaniu do tych słów papież Franciszek stwierdził, że te cztery wyrażenia zawierające słowo „wszystko” podkreślają pewną totalność miłości oraz jej zdolność do stawienia czoła wszystkim stającym przed nią zagrożeniom. Papież poruszył ten temat w wydanej w 2016 roku Adhortacji apostolskiej Amoris laetitia (por. 111). Tytuł tego dokumentu podkreśla radość, którą miłość wnosi w życie rodzinne. Chcąc zachęcić nas do pochylenia się nad tym tematem, papież ogłosił Rok Rodziny Amoris laetitia, który obecnie obchodzimy w Kościele. Wśród wielu ważnych spraw, które zajmują nas na co dzień, warto znaleźć chwilę na przemyślenie tego, co chce nam przekazać następca św. Piotra.
Wspólne doświadczanie radości to jeden z piękniejszych aspektów życia małżeńskiego i rodzinnego. Zachęca do tego papież Franciszek w wydanej w 2016 roku Adhortacji apostolskiej Amoris laetitia (Radość miłości). W przeżywanym obecnie w Kościele Roku Rodziny, którego hasłem jest tytuł adhortacji, warto pochylić się nad słowami św. Pawła, który napisał, że miłość „nie cieszy się z niesprawiedliwości, lecz współweseli się z prawdą” (1 Kor 13, 6).
W codzienności życia rodzinnego zdarzają się sytuacje ujawniające słabości i wady – nasze i naszych bliskich. Czasem budzą one w nas złość. Bywa też, że zostawiają trudny do zatarcia ślad w naszej pamięci. Ktoś, komu zdarza się nosić w sobie gniew lub wypominać cudze potknięcia, koniecznie powinien znaleźć czas na przemyślenie słów św. Pawła z „Hymnu o miłości”. Apostoł naucza w nim, że prawdziwa miłość nie unosi się gniewem i nie pamięta złego (por. 1 Kor 13, 5). Słowa te skomentował papież Franciszek w Adhortacji apostolskiej Amoris laetitia (Radość miłości). Przeżywając ogłoszony przez Ojca świętego Rok Rodziny „Amoris laetitia”, warto sięgnąć do rozważań papieskich na temat „Hymnu o miłości”, by znaleźć w nich inspirację do odkrywania radosnej strony życia rodzinnego.
Pismo Święte stwierdza, że miłość „nie jest bezwstydna” i „nie szuka swego” (1 Kor 13, 5). Zaczerpnięte z Hymnu o miłości określenia nie zawsze są dla nas od razu jasne i zrozumiałe. Wymagają one głębszej refleksji, by właściwie można je było zastosować w praktyce codziennego życia małżeńskiego i rodzinnego. Takie rozważania, które mogą pomóc w zrozumieniu hymnu św. Pawła, znajdują się w Adhortacji Apostolskiej Amoris laetitia papieża Franciszka. Dokument ten został opublikowany w 2016 roku, natomiast obecnie obchodzimy w Kościele Rok Rodziny “Amoris Laetitia”, w związku z czym mamy dodatkową motywację, by uważniej wczytywać się w nauczanie papieża.
Miłość to nie tylko romantyczna kolacja we dwoje. Miłość to także mycie naczyń, wynoszenie śmieci i zmienianie pieluszek. To także trudne chwile walki o związek w kryzysie i wyciąganie konsekwencji w stosunku do dzieci przekraczających ustalone zasady. Nie pochwalimy się tym ani rodzinie przy świątecznym stole, ani nie pokażemy tego w mediach społecznościowych. W miłości są takie sytuacje, które zostają tylko między nami a Bogiem, ponieważ miłość „nie szuka poklasku, nie unosi się pychą” (1 Kor 13, 4).
Kilkanaście lat pracy w poradnictwie rodzinnym pokazało mi, że częstym problemem w relacjach damsko-męskich jest zazdrość. W języku polskim słowo to rozumiane jest po pierwsze jako uczucie przykrości, żalu i niechęci do kogoś na widok jego powodzenia lub stanu posiadania. W poradni jednak zdecydowanie częściej pojawia się w drugim znaczeniu, kiedy to wskazuje na uczucie niepokoju co do wierności kochanej osoby.
W życiu już tak jest, że nie wszystko idzie po naszej myśli. Dotyczy to także życia małżeńskiego i rodzinnego. Gdy nasze plany biorą w łeb, gdy nasze oczekiwania nie zostają spełnione, gdy nam na czymś bardzo zależało, a wyszło, jak zwykle – łatwo stracić równowagę. Przejawy takiego stanu nie są jednak dla nikogo korzystne. Dlatego zawsze lepiej pohamować emocje i z życzliwością poszukać odpowiedniego rozwiązania. Do tego zachęca nas biblijny hymn o miłości, który opisuje ją słowami: „Miłość cierpliwa jest, łaskawa jest” (1 Kor 13, 4). W teorii brzmi to idealnie, ale czy jest możliwe w praktyce?
Życie w małżeństwie i rodzinie angażuje nasze talenty. Bóg obdarza nas nimi w różny sposób. Ja na przykład nie mam smykałki do gotowania, a mój brat raz po raz chwali się zdjęciami potraw, którymi raczy swoją rodzinę. Mam inne zdolności i umiejętności, którymi staram się służyć moim najbliższym. Czasem jednak dochodzę do przekonania, że od czynności wykonywanych na rzecz rodziny ważniejsza jest towarzysząca im atmosfera. Nasze różne działania na rzecz rodziny nabierają smaku, gdy potrafimy zdobyć się na życzliwe spojrzenie i pogodny uśmiech.
Chrześcijanie powinni w swoim życiu kierować się miłością, której wzór zostawił Pan Jezus w swoich słowach i czynach. Jego uczniowie na każdej z życiowych dróg powinni wytrwale wyciskać jej ślady. Jednak trochę inny kształt będą one miały na drodze życia kapłańskiego czy konsekrowanego, inny zaś na drodze życia małżeńskiego i rodzinnego. Wiadomo przecież, że nawet jeśli czasem mąż musi się „wyspowiadać” swojej żonie, to zupełnie inaczej ta „spowiedź” wygląda i inne za sobą pociąga skutki. I choć jedna i druga wymaga okazania miłości „grzesznikowi”, to inaczej okazuje ją czcigodny ksiądz w konfesjonale, a inaczej szanowna małżonka przy rodzinnym stole.