W naszej Ojczyźnie – króluj nam, Chryste!

Za nami pierwsza rocznica proklamacji Jubileuszowego Aktu Przyjęcia Jezusa Chrystusa za Króla i Pana. Warto wobec tego przypomnieć, że 19 listopada 2016 roku, w kontekście obchodów 1050-lecia Chrztu Polski, nasz naród potwierdził wyrażone przed wiekami pragnienie służenia Chrystusowi.

Akt ogłoszony został w Sanktuarium Miłosierdzia Bożego w Krakowie-Łagiewnikach przez Przewodniczącego KEP abpa Stanisława Gądeckiego w obecności Prezydenta RP pana Andrzeja Dudy i przedstawicieli Rządu oraz Parlamentu RP. Ponadto, jak podaje oficjalna strona internetowa Sanktuarium www.milosierdzie.pl, w uroczystości wzięło udział 50-ciu biskupów, kilkuset kapłanów, osoby konsekrowane oraz ponad 100 tysięcy wiernych świeckich, rozdano 80 tysięcy Komunii Świętej. Następnego dnia, w niedzielę Chrystusa Króla Wszechświata Akt ten został odczytany w parafiach całej Polski. Można więc śmiało stwierdzić, że miał on charakter ogólnonarodowy, zgodnie z tym, jak brzmi ostatnie zdanie Aktu: „Oto Polska w 1050. rocznicę swego Chrztu uroczyście uznała królowanie Jezusa Chrystusa”.

Treść proklamowanego wówczas Aktu opracowana została przez Zespół KEP ds. Ruchów Intronizacyjnych, w ramach którego pod kierunkiem bpa Andrzeja Czai, Przewodniczącego Komisji Nauki Wiary KEP, pracowali duchowni oraz świeccy przedstawiciele poszczególnych grup dążących do Intronizacji Jezusa Króla w Polsce. W ramach pracy Zespołu powstał bardzo ważny dokument teologiczny wskazujący właściwe rozumienie Intronizacji zatytułowany: „Komentarz do Jubileuszowego Aktu Przyjęcia Jezusa Chrystusa za Króla i Pana”. Poza tym opracowane zostały rozważania „Jezus Chrystus naszym Królem” dotyczące poszczególnych wezwań zawartych w Akcie, konspekty katechez dla dzieci i młodzieży oraz Nowenna jako duchowe przygotowanie narodu do proklamacji Aktu.

W zakończeniu „Komentarza” czytamy, że Akt „nie jest zwieńczeniem, lecz początkiem dzieła intronizacji Jezusa Chrystusa w Polsce i w narodzie polskim”. Jego pełna realizacja wymaga bowiem realizacji nauki Jezusa Króla w naszym życiu osobistym i społecznym, „nie wykluczając jego aspektu ekonomicznego, społecznego i politycznego”. By Dzieło Intronizacji mogło się w pełni dokonać, „trzeba z pewnością zadbać o większe otwarcie na nie społeczności Kościoła w Polsce”.

Temu właśnie celowi miały służyć trzydniowe obchody 1. rocznicy proklamacji Aktu przygotowane przez Zespół KEP ds. Ruchów Intronizacyjnych pod kierunkiem bpa Andrzeja Czai i nowego Delegata KEP ds. Ruchów Intronizacyjnych bpa Stanisława Jamrozka. Rozpoczęły się one 17 listopada wieczorem od adoracji i mszy św. celebrowanej przez bpa Damiana Muskusa.

Następnego dnia w Auli Jana Pawła II przy Bazylice Bożego Miłosierdzia odbyło się spotkanie czcicieli Jezusa Króla. Rozpoczęto je od wręczenia nagród uczestnikom Ogólnopolskiego Konkursu „Jezus Chrystus naszym Królem”, w którym udział wzięło niemal 600 uczniów z całej Polski. Później referaty skupione wokół tematu „Dziś i jutro dzieła intronizacji” wygłosili następujący prelegenci: ks. prof. dr hab. Marek Chmielewski (KUL) – Chrystoformizacja u podstaw życia duchowego, bp prof. dr hab. Andrzej Siemieniewski (PWT Wrocław) – Afirmacja Chrystusa Króla w Eucharystii i Kościele, ks. prof. dr hab. Janusz Królikowski (UPJPII, Sekcja w Tarnowie) – Społeczne aspekty królowania Chrystusa oraz bp dr Stanisław Jamrozek (Przemyśl) – Formacja czcicieli Chrystusa Króla.

Po przerwie obiadowej odmówiona została Koronka do Miłosierdzia Bożego, po której mszę św. odprawił bp Jamrozek. Następnie abp. prof. dr hab. Andrzej Dzięga poprowadził dyskusję panelową na temat: Obrona prawa Bożego a Konstytucja Rzeczpospolitej Polskiej. Uczestniczyli w niej następujący goście: dr hab. Marek Dobrowolski (KUL), dr hab. Krzysztof Wroczyński (KUL), adwokat Jerzy Kwaśniewski (Instytut Ordo Iuris), dr hab. Aleksander Stępkowski, prof. UW (Instytut Ordo Iuris) oraz dr Anna Surówka-Pasek, podsekretarz stanu w Kancelarii Prezydenta RP. Po wymianie myśli odbyła się adoracja Najświętszego Sakramentu prowadzona przez członków Stowarzyszenia „Róża”.

Następnego dnia, w niedzielę 19 listopada, w Sanktuarium św. Jana Pawła II odbyło się nabożeństwo do Ducha Świętego. Po nabożeństwie odprawiona została Droga krzyżowa prowadząca do Bazyliki Miłosierdzia Bożego. Tam po modlitwie Anioł Pański odbyło się uroczyste odnowienie Jubileuszowego Aktu Przyjęcia Jezusa Chrystusa za Króla i Pana, którego dokonał abp. Marek Jędraszewski. Nasz metropolita przewodniczył też Eucharystii, w której uczestniczyli przedstawiciele Ruchów Intronizacyjnych z różnych stron Polski. Transmisję z uroczystości można znaleźć na stronie internetowej TV TRWAM. Nagrania z trzech dni opublikowane zostały na stronie www.intronizacja.pl. Ponadto na stronie www.diecezja.pl można zapoznać się z treścią homilii wygłoszonej przez naszego metropolitę podczas mszy rocznicowej oraz obejrzeć fotogalerię przygotowaną przez Adama Bujaka.

Skoro „Komentarz” opublikowany w 2016 r. głosi, że „Jubileuszowy Akt Przyjęcia Jezusa Chrystusa za Króla i Pana nie jest zwieńczeniem, lecz początkiem dzieła intronizacji Jezusa Chrystusa w Polsce i w narodzie polskim”, warto zastanowić się, co każdy z nas może zrobić, by umacniać i rozszerzać królowanie Jezusa w naszej Ojczyźnie. Oczywiście możliwości jest wiele, ale przede wszystkim należy skoncentrować się na wynikających z Aktu zobowiązaniach, na treści wezwań, po których wypowiadaliśmy uroczyste: „Chryste nasz Królu, przyrzekamy!” A przyrzekaliśmy, że po pierwsze, będziemy bronić Jego świętej czci i głosić Jego królewską chwałę. Po drugie, przyrzekaliśmy pełnić Jego wolę i strzec prawości naszych sumień. Po trzecie, przyrzekaliśmy troszczyć się o świętość naszych rodzin i chrześcijańskie wychowanie dzieci. Po czwarte, przyrzekaliśmy budować Jego królestwo i bronić go w naszym narodzie. I wreszcie po piąte, przyrzekaliśmy czynnie angażować się w życie Kościoła i strzec jego praw.

Gdy chodzi o pierwsze zobowiązanie, wymaga ono od nas troski o oddawanie Jezusowi Królowi należnej Mu czci. Sami więc musimy najpierw zadbać o to, by Jego świętego Imienia nie wzywać w błahych sytuacjach, by nie profanować go w żartach lub przyzywając w niestosownym kontekście. Powinniśmy też taktownie i zdecydowanie reagować na takie przypadki w naszym otoczeniu. Pierwsze zobowiązanie wymaga od nas również podjęcia wysiłku o charakterze apostolskim. Na mocy chrztu i bierzmowania powołani jesteśmy do tego wszyscy. Nie zaniedbujmy więc okazji do rozmowy na tematy związane z wiarą i do potwierdzania jej w naszym życiu wzorową postawą. Świetnym narzędziem do głoszenia Jezusa Króla są też portale społecznościowe. Warto więc dobrze wykorzystywać ich możliwości.

Drugie zobowiązanie domaga się od nas przestrzegania na co dzień nakazów wynikających z nauczania Pana Jezusa, a zwłaszcza przykazania miłości Boga i bliźniego. Trzeba pamiętać, że to właśnie miłość bliźniego w Piśmie Świętym nazwana jest królewskim prawem (por. Jk 2, 8). Jeśli zaś będziemy postępować drogą wskazaną przez Jezusa, łatwiej nam będzie zadbać o czystość naszych sumień.

Trzecie zobowiązanie wymaga od nas ofiarnego zaangażowania w życie naszych rodzin. Zwłaszcza bardzo ważne jest dawanie dobrego przykładu dzieciom, by przyglądając się wzajemnej miłości rodziców, mogły uczyć się okazywania innym troski i wsparcia oraz niesienia pomocy potrzebującym. Chrześcijańskie wychowanie nie będzie w pełni możliwe bez wspólnej modlitwy, poznawania Słowa Bożego i przyjmowania sakramentów. Pełniejszemu przeżywaniu wiary pomagać powinna też szkolna katechizacja.

Czwarte zobowiązanie brzmi bardzo ogólnie. Na czym ma właściwie polegać budowanie i obrona królestwa Jezusa w naszym narodzie? Nacisk tutaj należy położyć na prawo, gospodarkę i kulturę. Poprzez dokonywane wybory możemy wpływać na kształtowanie naszego prawa w duchu zasad głoszonych przez Kościół. Poprzez solidarną postawę możemy nadać chrześcijański charakter naszej pracy. Ważne, by zarówno pracodawcy, jak i pracownicy pamiętali, że wszyscy mamy nad sobą jednego Króla, który będzie sądził sprawiedliwie. Gdy zaś chodzi o kulturę, to z jednej strony możemy zaangażować się w rozwój pięknych i wartościowych dzieł, z drugiej zaś strony przez dokonywanie mądrych wyborów wpływać na podaż w tej dziedzinie. Po prostu nie wspierajmy naszymi pieniędzmi wytworów ogłupiających i demoralizujących.

Piąte zobowiązanie wymaga od nas zaangażowania w życie naszych parafii, na przykład w działalność wybranych grup duszpasterskich, oraz przestrzegania obowiązujących w Kościele praw. Warto zatem przypomnieć sobie chociażby przykazania kościelne i zastanowić się, jak to jest u nas z ich wypełnianiem. To między innymi one kształtują naszą tożsamość jako katolików.

Oczywiście są to tylko wybrane sugestie odnośnie do poszczególnych przyrzeczeń. Więcej na ten temat można znaleźć w stosownej literaturze. Myślę jednak, że każdy sam może też zastanowić się nad sposobami ich realizacji w swojej konkretnej sytuacji. Wiadomo, że mamy różne talenty i różne możliwości działania. Ważne jednak, byśmy nigdy nie tracili z oczu zasadniczego celu, jakim jest szerzenie i umacnianie królowania Pana Jezusa w naszym życiu indywidualnym i społecznym, ponieważ tylko dzięki temu będziemy mogli osiągnąć prawdziwe szczęście – doczesne i wieczne.

Króluj nam, Chryste!

Piotr Pikuła