Cała mądrość pochodzi od Pana (Syr 1, 1)
W Polsce na nowo rozgorzała dyskusja o aborcji. Obrońcy życia słusznie podają liczne argumenty, by ukazać, że każde poczęte dziecko ma prawo do życia. Najważniejszy logiczny argument to fakt, że nie ma innej godnej człowieka postawy wobec drugiego, jak postawa miłości. Jak uargumentować miłość? Jak udowodnić, że warto kochać, a nie eksterminować? Większość z legalnie abortowanych dzieci w Polsce to dzieci chore.
W 2016 roku z okazji 1050-lecia Chrztu Polski w naszej Ojczyźnie odbyła się uroczysta proklamacja Jubileuszowego Aktu Przyjęcia Jezusa Chrystusa za Króla i Pana. Chcąc właściwie zrozumieć znaczenie tego aktu, trzeba sięgnąć do nauki Kościoła na temat królewskiej władzy Syna Bożego. Komentarz do Aktu Intronizacyjnego przygotowany przez Episkopat Polski podkreśla, że dążenia wiernych zrzeszonych w ruchach intronizacyjnych mają szerokie rozwinięcie w nauczaniu Kościoła, szczególnie w encyklice Quas Primas Piusa XI. Dokument ten został opublikowany w 1925 roku i dotyczy ustanowienia święta Naszego Pana Jezusa Chrystusa Króla. Pius XI przedstawił w encyklice biblijne i teologiczne podstawy nowego święta oraz wyraził związane z nim nadzieje. Papież spodziewał się odnowienia i umocnienia Kościoła oraz przemian społecznych w duchu praw Chrystusa Króla.
Filozofia przyrody koncentruje się wokół problemów związanych z światem materialnym, jednak ze względów metodologicznych w swoich dociekaniach wykracza poza obszar badań zagospodarowany przez nauki przyrodnicze. W tomistycznym podejściu do filozofii przyrody celem jest poznanie natury i właściwości bytów materialnych. W związku z namysłem nad naturą obserwowanego przez nas świata jednym z bardzo ważnych zagadnień jest pogląd o stworzeniu świata przez Boga1. Ponieważ nie wszyscy zgadzają się z takim poglądem, od wieków trwa pasjonujący spór filozoficzny, w który zaangażowane są najwybitniejsze umysły. Przeciwnicy poglądu przyjmującego stworzenie świata przez Boga są przekonani, że świat istnieje odwiecznie, przy czym jedni kładą nacisk na samą koncepcję świata materialnego, inni nie mogą zaakceptować teorii wyznającej Stworzyciela. W dyskusji na ten temat wziął udział również św. Tomasz z Akwinu, który w traktacie O wierze podjął się próby oceny teorii godzącej koncepcję Boga Stworzyciela z poglądem o odwiecznie istniejącym świecie.
Gdy przy jednej z ruchliwych ulic Krakowa zobaczyłem billboard zachęcający katolików do przekazywania znaku pokoju „tęczowym”, przypomniały mi się słowa św. Pawła Apostoła: Nie sprzęgajcie się z niewierzącymi do jednego jarzma. Cóż bowiem ma wspólnego sprawiedliwość z niesprawiedliwością? Albo cóż ma wspólnego światło z ciemnością? Albo jakież jest współuczestnictwo Chrystusa z Beliarem lub wierzącego z niewiernym? Co wreszcie łączy świątynię Boga z bożkami? Bo my jesteśmy świątynią Boga żywego – według tego, co mówi Bóg: Zamieszkam z nimi i będę chodził wśród nich, i będę ich Bogiem, a oni będą moim ludem. Przeto wyjdźcie spomiędzy nich i odłączcie się od nich, mówi Pan, i nie tykajcie tego, co nieczyste, a Ja was przyjmę i będę wam Ojcem, a wy będziecie moimi synami i córkami – mówi Pan wszechmogący (2 Kor 6, 14-18). Szkoda, że niektóre „środowiska katolickie” zapomniały o nauce Apostoła Pogan i przyłożyły swoją rękę do panoszącej się demoralizacji. Jestem bowiem w pełni przekonany, że celem akcji inspirowanej przez aktywistów LGBT nie jest przekazywanie sobie znaku pokoju, tylko podważanie nauczania Kościoła i rozmiękczanie oporu wiernych wobec zboczeń seksualnych.
Człowieczeństwo osoby ludzkiej realizuje się na sposób płciowy. Bycie człowiekiem oznacza bycie mężczyzną lub kobietą, a to istotnie wpływa na nasz stosunek do świata i innych osób. Większość ludzi wie, że mężczyźni różnią się od kobiet co do budowy ciała i przyjmowanych tradycyjnie ról społecznych. Zresztą bardzo często jest tak, że role społeczne przyjmujemy właśnie ze względu na budowę ciała. To, że kobiety są matkami, a mężczyźni ojcami, wynika właśnie z naszej anatomii. Jednak zanim kobieta i mężczyzna staną się rodzicami, wchodzą w relację, podczas której dają o sobie znać jeszcze inne różnice, niż tylko te anatomiczne. Szybko okazuje się też, że zaczynają ona wpływać na nasze wzajemne odniesienie do siebie. Bardzo często wywołują nieporozumienia, które niejednokrotnie prowadzą do konfliktów.
Chrześcijanin może zrozumieć siebie tylko w Chrystusie. Chrystus odsłania przed nami prawdziwy sens naszego życia. Przez chrzest jesteśmy z Nim zjednoczeni i uczestniczymy w Jego potrójnym urzędzie – królewskim, kapłańskim i prorockim. W Chrystusie znalazły swe wypełnienie mesjańskie obietnice narodu wybranego oczekującego Bożego Pomazańca, który będzie Królem, Kapłanem i Prorokiem. W duchu tych trzech urzędów powinniśmy rozumieć nasze chrześcijańskie powołanie. W pierwszej kolejności skoncentrujemy się na królewskim urzędzie chrześcijanina.
Kilka lat temu, podczas wakacji spędzanych za granicą, przyjaciele poprosili mnie, bym na sobotni wieczór przygotował dla nich komentarz do niedzielnej liturgii słowa, ponieważ w miejscu naszego pobytu nie było kapłana głoszącego homilię w zrozumiałym dla wszystkich języku. Zgodziłem się spełnić ich prośbę. Po wspólnej modlitwie odczytałem właściwe perykopy z Pisma Świętego i w kilku zdaniach omówiłem ich treść. Większość uczestników naszego spotkania okazywała wdzięczność za tą posługę. Natomiast jedna z uczestniczek po pewnym czasie wyraziła na osobności następujące zastrzeżenie: jakim prawem, jako świecki, ośmieliłem się czytać i wyjaśniać innym słowa Pisma Świętego?
W wielkomiejskiej społeczności, w tramwajach, w autobusach, na chodnikach, co dzień mijają nas setki ludzi. Rozpływamy się w anonimowym tłumie. Czasami jednak mamy ochotę zwrócić na siebie uwagę i wyróżnić się spośród ludzkiego mrowia. Zdarza się, że chęć wyróżnienia się przybiera niebezpieczne formy. Wieki temu, w nieco innym kontekście, pisał o tym św. Bernard z Clairvaux. W swoim traktacie O stopniach pokory i pychy (WAM, Kraków 1991) jako piąty stopień pychy omówił odrębność (XIV. 42).
W Księdze Tobiasza Bóg został przedstawiony jako sprawiedliwy i miłosierny Władca, który surowo karze niewierność narodu wybranego, a nawracającym się okazuje miłosierdzie. Jest także Panem ludzkich losów, któremu nie są obojętni poszczególni ludzie. Posyła anioła, by uzdrowić swego niewidomego sługę i uratować przed samobójczą śmiercią dręczoną przez demona kobietę. Bożą interwencję w ludzkie sprawy wieńczy związek małżeński i uczta radości, podczas której przez Tobiasza odśpiewany został Kantyk wysławiający Boga jako Króla (Tb 13, 1-18).
“Przewodnik parafialny po nowej ewangelizacji – plan działania w dzieleniu się wiarą” to książka opublikowana przez Wydawnictwo Przystanek Jezus w 2015 roku w Gubinie. Książka ukazała się w ramach serii Nowej Ewangelizacji pod patronatem Zespołu Konferencji Episkopatu Polski do spraw Nowej Ewangelizacji. Jej autor, ks. Robert Hater, urodził się w 1934 roku i jest katolickim księdzem archidiecezji Cincinnati (Ohio, USA). Jako wykładowca teologii od ponad czterdziestu lat zajmuje się tematem ewangelizacji w Kościele. Owocem jego pracy na tym polu są dziesiątki opublikowanych książek i artykułów.